Úrval - 01.03.1970, Side 72

70
ÚRVAL
komni þær. Þegar maðurinn rýfur
þetta lögmál og hættir að bera virð-
ingu fyrir kynlífinu, verður það að
afskræmi.
Boðorðin tíu og Fjallræðan er
grundvöllur hinnar siðgæðislegu
lífgsskoðunar Vesturlanda, og ég
held einnig, að það sé þetta, sem sé
sá siðgæðisgrundvöllur sem æsku-
menn vorir leita að.
Annað vandamálið er atvinna
hinna ungu. Ekkert einkennir æsku
vorra tíma meira en leitin að hlut-
verkum. Að mínu áliti er þessi leit
að hlutverkum í lífinu, eitt af því
iákvæðasta, sem einkennir vora
tíma. Það er algjör andstaða við
þann sljóleika, sem einkenndi ungt
fólk í lok hins fimmta áratugar 20.
aldarinnar og byrjun hins sjötta.
Meðal stúdenta og annarra mennta-
manna er nú alls staðar rætt um
hlutverk, eitthvað til að lifa
fyrir. Hvort sem þeim er það ljóst
pða ekki, lifa hinir ungu eftir orð-
um biblíunnar: „Hvað gagnar það
manninn, þótt hann eignaðist allan
heiminn, ef hann byði tjón á sálu
sinni?“
Hingað til hefur þörf unga fólks-
ins tii að leggja hönd á plóginn þar,
sem þess var mest þörf, verið einna
augljósust í baráttu þess fyrir rétt-
læti, friði, aðstöðu til menntunar.
Þetta eru allt takmörk — hlutverk,
r°m eru góð í sjálfu sér. En á allra
n'ðustu árum hefur þessi athafna-
semi þróazt í óheillavænlega átt.
■nómstólar götunnar hafa verið
+eknir í notkun, og yfirlagðri vald-
^°ítingu beitt í ríkum mæli. En ég
iield, að þetta sé ekki það, sem
koma skal, eða unga fólkið gerir sig
ánægt með — ekki aðeins að mót,-
mæla, brjóta niður, leggja í rúst,
heldur ekki að sneiða hjá, þegar
tíminn er fullnaður til að aðhafast
eitthvað. Eg er sannfærður um, að
það eina, sem æskulýðurinn bíður
eftir, er málefni, sem er svo stór-
kostlegt og hrífandi, að hann geti
helgað því allt sitt heita blóð og
gert það að sinni hugsjón. Og það
er af nógu að taka fyrir þetta unga
fólk. Eg lít svo á, að það sé reiðu-
búið til að skipa sér undir hvert
það merki, sem leggur höfuðáherzl-
una á betrun mannsins — sem aftur
vinnur svo að því að skapa betri
heim. En eins og ég hef oft sagt við
ungt fólk, sem leitar á minn fund:
Það er nálega ómögulegt að fylgja
föstum siðgæðisregium, eða berjast
fyrir nokkru málefni nema að
bytnjja á grundvelli trúarinnar.
Og hér komum við að þriðja
vandamálinu. Það er í raun og veru
hin innsta sannfæring einstaklings-
ins — það, sem maður trúir á. Það
hefur úrslitaáhrif á bað, hverniv
hann tekur við þeim flókna vef að
aðstæðum, sem ráða því. hvað úr
okkur verður. Það er einkum á
bessu sviði. sem hinir eldri hafa
svikið kvnslóð vorra tíma. Okku'-
hefur ekki tekizt, að gefa beim fast-
mótaða trú. Við höfum komizt bar
soreleea skammt í beim stofnunum.
bar sem öriieg t.rú os traust skan-
gerð átti einmitt. að mótast. F.n
or ; h°imilunum. skólunum og
kmkiunni.
Fyrir skömmu hitti ég vin minn
og við tókum tal saman. Hann v^r
niðurkpv«ðiir. Eonur banc Ino-Pðí
sagt við hann fyrirlítilli stundu: