Úrval - 01.03.1970, Síða 78

76
ÚRVAI.
að ég sagði þá við Jorge; „Það er
nóg rúm þarna inni fyrir mig.“
Um allt þetta hugsaði ég, er ég
lá þarna í myrkri og helkulda í
meira en 5 mílna hæð yfir Atlants-
hafinu. Nú vorum við bújnir að
vera á flugi í um klukkustund, og
ég var farinn að verða skrýtinn í
höfðinu vegna súrefnisskorts. Voru
aðeins nokkrar klukkustundir síðan
ég hafði hjólað út á flugvöll með
Jorge í ausandi rigningu? Voru að-
eins nokkrir tímar, síðan við Jorge
höfðum legið í felum í grasinu við
flugbrautina? Var Jorge heill á
húfi? Og foreldrar mínir? Og María
Esther? Ég missti smám saman
meðvitund.
Sólin reis upp yfir sjóndeildar-
hring Atlantshafsins líkt og risastór,
gyllt kúla. Og geislar hennar end-
urköstuðust af rauðum og silfurlit-
um skrokk DC-8 flugvélar frá
Iberiaflugfélaginu, er hún flaug inn
yfir Atlantshafsströnd hátt uppi yf-
ir Portugal. Nú var að draga að
lokum hinnar 5563 mílna löngu
flugferðar. Vara del Rey höfuffs-
maður tók aff lækka flugið og
stefndi á Barajasflugvöllinn við
Madrid. Hann tilkynnti farþegun-
um, að flugvélin lenti í Madrid
klukkan 8 f. h. að staðartíma og að
veffrið í Madrid væri ágætt, sólskin
og þægilegur hiti.
Vara del Rey lét hjólin síga nið-
ur úr hjólgeymslunum, skömmu
eftir að hann flaug yfir Toledo.
Þessu fylgdi svolítill hristingur að
vanda og nokkrar dýfur, er loft-
straumurinn skall skyndilega á
hjólunum og vindurinn tók að æða
um hjólgeymslurnar með 200 mílna
hraða. Nú var flugvélin alveg að
komast að flugvellinum. Og svo sá-
ust eldglampar og reykur, þegar
hjólin skullu á flugbrautinni á 140
mílna hraða á klukkustund.
Þetta var alveg fullkomin lend-
ing. Flugvélin hoppaði alls ekkert
upp og niður. Vara del Rey leit yf-
ir öll mælitækin í flýti, áður en
hann lagði af stað út úr stjórnklef-
anum. Svo steig hann niður í stig-
ann, gekk niður þrepin og stanzaði
við framenda flugvélarinnar. Hann
var að bíða eftir því, að bifreið
kæmi til þess að sækja hann og
áhöfn hans.
Það heyrðist skyndilega mjúkur
skellur, er frosinn líkami Armando
Socarras datt úr hjólgeymslunni
niður á steinsteypta hrautina undir
flugvélinni. José Rocha Lorenzana
öryggisvörður á flugvellinum kom
fyrstur að þessum samanhnipraða
líkama. „Þegar ég snerti föt hans,
fann ég, að þau voru gaddfrosin og
eins og viður viðkomu,“ sagði
Rocha. „Hann sagði ekki neitt,
heldur heyrðist eitthvert einkenni-
legt uml í honum. Það var eins og
hann styndi.“
„í fyrstu trúði ég þessu ekki,“
sagði Vara del Rey, „þegar mér var
sagt frá Armando. En svo gekk ég
yfir til hans, þar sem hann lá á
flugbrautinni. Vit hans voru þakin
ís, bæði munnur og nef. Og litar-
háttur hans . . .“ Hann stóð þarna
í sömu sporum og horfði á það, er
meðvitundarlaus drengurinn var
látinn upp í vörubíl. Og hann taut-
aði stöðugt með sjálfum sér;
„Ómögulegt! Ómögulegt!“