Úrval - 01.03.1970, Qupperneq 82

ðö
ÚRVAL
veg eins slæmt og fyrrgreindur full-
trúi vildi vera láta, og margir eru
reyndar á þeirri skoðun að sjón-
varpið sé unga fólkinu að ýmsu
leyti hjálplegt í ástamálum. Þegar
biðlarinn á sjónvarpsskerminum
hvíslar ástarorðum í eyra elskunnar
sinnar, þrýstir biðlarinn heima í
stofunni hönd sinnar elskuðu til að
gefa í skyn, að hann hugsi hið sama.
Hér á landi er þetta nú einnig
orðið vandamál dagsins, en kvik-
myndirnar og þá einkum þrívídd-
armyndirnar hafa undarlega mik-
il áhrif á sálir ungmenna og líklega
jafnmikil og sjónvarpið, og það er
allt að því jafn þægilegt að sitja í
rökkvuðu kvikmyndahúsi og vera í
stofunni heima hjá sér. Ennfremur
má í þessu sambandi nefna veit-
inga- og danshúsin, þar sem dægur-
lagasöngvarar kyrja þrungin ástar-
ljóð. Er þeir syngja um ástina og
þrána, horfir herrann við borðið
eða á dansgólfinu ákaft í augu
stúlkunnar, sem hann þráir. Meira
þarf ekki til.
Jafnvel þótt tækni nútímans hafi
að mestu útrýmt hinum forna ridd-
araskap í þessu tilliti, þá gengur
unga fólkið samt enn þá í heilagt
hjónaband og uppfyllir jörðina eins
og áður tíðkaðist.
En — að sjálfsögðu mun hinn
aldni herramaður, sem um alda-
mótin biðlaði til sinnar heittelskuðu
nú fitja upp á nefið, er hann sér
ungt par þjóta af stað í bifreið eða
á skellinöðru. Honum finnst nefni-
lega að valstakturinn sé heppilegri
fyrir hjlörtun en mótorskellirn'ir.
Hann minnist hinna gömlu tíma með
trega, er sú heittelskaða sat í sófa
og gaf óskir sínar til kynna með því
einu að veifa blævæng sínum. Ef
hún huldi andlitið með honum,
þannig að aðeins sást í augun, þessa
feikna dýrmætu gimsteina, þá boð-
aði það gott. Ef til vill var hún að
leyna því hve mikið hún roðnaði —
eða hve lítið hún roðnaði. — Auð-
vitað höguðu ekki allar stúlkur sér
eins í gamla daga, þær voru jafn
misjafnar að gæðum þá og nú. Ef
stúlkan færði blævænginn að yör-
um sér, þá var ef til vill óhætt að
þrýsta kossi á rauðar varirnar, en
léti hún smella í blævængnum, þá
var venjulega bezt að hypja sig.
Skyldi nokkurt par nú á dögum
gera sér grein fyrir öllu því, sem
unga fólkið sagði með blómum í
gamla daga? Eitt blóm er hallaðist
eilítið til vinstri þýddi: Þér eruð
yndisleg! Til hægri: Ég elska þig!
„HvaÖ þér eruö dásamleg,“ segir
liann meö blómum sínum. „Þér hafiö
ofurlitla von,“ svarar hún á máli blæ-
vœngsins.