Úrval - 01.03.1970, Síða 83

ÁSTLEITNI
81
Með einum blómvendi var hægt að
gera heilmikla ástarjátningu án þess
að segja eitt einasta orð. En þetta
kostaði mikla þekkingu á þessu
þögla en yndislega tungumáli, sem
enginn nú til dags nennir að læra.
Ástleitni eða biðlun þekkist ei
fyrr en í lok 12. aldar, eða svo segja
gáfumenn, sem þykjast hafa lagt
stund á þessi fræði. Þeir halda því
fram að skáldin hafi fundið upp
ástina. Og ef þú lesandi góður, lítur
í bók eftir enska skáldið E.S. Turn-
er, sem fjallar um sögu ástar og
biðla, kemstu að raun um að áður
en „trúbadúrarnir" á miðöldum hófu
að reika milli hirða og syngja um
ástir og þrár, hafði enginn maður
biðlað til verandi eiginkonu sinnar
í þeim skilningi, sem við leggjum í
það orð. Hjónabönd voru fyrirfram
ákveðin af foreldrum viðkomandi
aðila t.d. ungmenna eða eldri manns
og dóttur einhverra foreldra. Þarna
var ekki um neina rómantík að
ræða. Hjónabandið var aðeins ætlað
til þess að viðhalda ættinni og til
þess að eiginmaðurinn hefði konu
til þess að standa fyrir heimili, sem
sagt e.k. ráðskonu. Ef einhver mað-
ur gerði sér far um að geðjast konu,
þá var það áreiðanlega ekki sú, sem
hann átti að giftast.
En er „trúbadúrarnir“ hófu að
syngja ástarsöngva, þá rann upp Ijós
fyrir ýmsum ungmennum, að mik-
ils væri misst við skipulagið eins og
það var þá. Karlmenn gerðu sér far
um að vera kurteisir og konur
lærðu að,láta dást að sér. Þetta ný-
mæli átti upptök sín í Suður-Ev-
rópulöndunum, þó einkum í Frakk-
Ráðlegging til karlmánna: tícetið vel
að því, að stúlkan, sem þér scekizt
eftir sé hrein á hálsinum og bak við
eyrun.
landi og breiddist þaðan út til Ítalíu
Spánar og norður á bóginn.
Fjölskyldan vildi nú samt ákveða
framtíð hinna ungu og þúsund ljón
urðu á vegi hinna ungu elskenda,
sem nú hófu kirkjugöngur af miklu
kappi. í skjóli bæna og tíðasöngs
laumuðust elskendur til þess að
þrýsta hendur hvors annars — og
það sem betra var — ákveða stefnu-
mót eftir ýmsum leiðum.
Allir þessir erfiðleikar, sem þurfti
að sigrast á, tendruðu eld í brjóst-
um elskendanna, og ef þau ekki
gátu sést eins oft og hjartað bauð
þeim, þá urðu biðlarnir að syngja