Úrval - 01.03.1970, Qupperneq 89

POPPO
87
g veit ekki, hvers vegna
hann tók upp á því að
hringja dyrabjöllunni
okkar. Og það kom
fram síðar, að hann
vissi það vart heldur. En ég ýtti
samt á hnappinn, sem opnar dyrn-
ar niðri og kallaði niður stigann og
spurði, hver væri kominn.
„Bara ég,“ svaraði fremur dimm
drengjarödd. „Það er hann Poppo.“
„Og hver er hann Poppo?“
„Það er ég. Sko, hann Poppo... .
Æ, ég skal bara sýna þér, hver
Poppo er.“
Og án þess að bíða eftir samþykki
mínu, hljóp hann upp stigann í
einu hendingskasti og stóð and-
spænis mér á stigapallinum. Þetta
var tötralegur, lítill strákur í gauð-
rifinni, þunnri peysu, stuttbuxum
og á skóm með lausum sólum. En
það var samt í rauninni ekkert
aumkunarvert í fari þessa litla
mannlega „rafals". Hann ólgaði all-
ur af lífsfjöri og virtist þyrsta í ný
ævintýri.
„Það var ekkert," sagði hann.
„Mig langaði bara að koma inn.“
Hann gekk um íbúðina og skoðaði
húsgögn og aðra muni mjög vand-
lega. „Ekki vissi ég, að þetta myndi
vera svona,“ sagði hann loksins.
„Sko, fegnrð er þetta hérna."
fig og hún Dottie, eiginkonan mín,
áttum brátt eftir að komast að því,
að enska málfræðin hans Poppo
var furðulegt afbrigði. Foreldrar
hans voru frá Puerto Rico og töl-
uðu aðeins spænsku, og enskuna
sína hafði Poppo svo lært á götunni
í ýmsum fátækrahverfum í Brook-
lyn, en það eru hvorki beztu né ör-
uggustu staðirnir til þess að læra
málfræði né annað
„Jæja, mér þykir gaman að heyra,
að þér geðjast að íbúðinni,“ sagði
ég. „Langar þig í eitthvað að
borða?“
Hann yppti öxlum. Hann var að-
eins sex ára gamall og hlægilega
lítill eftir aldri, en hann var stolt-
ur.
„Langar þig í appelsínusafa?"
„Allt í lagi.“
„Og brauðsneið með svínakjöti
ofan á?“
„Allt í lagi.“
„Og banana?"
„Já, það var allt saman í lagi,
hvað það snerti. Þegar ég var bú-
inn að troða í hann eins miklum
mat og ég áleit óhætt, sátum við
þarna andspænis hvor öðrum og
horfðum hvor á annan. Ég reyndi
að tala við hann og hann svaraði
mér að vísu, en þó virtist hann
ekki kæra sig um annað en sitja
þarna bara kyrr og þegjandi, sitja
í þessu „húsi fegurðarinnar". Mér
fannst þetta indælt, en þó var það
óþægilegt fyrir mig. Ég er rithöf-
undur og minn eigin vinnuveitandi
að vissu marki. Vinn ég' því oftast
heima, en konan mín, hún Dottie,
vinnur utan heimilisins. Hún vinn-
ur fyrir tímarit. Sg útskýrði það
fyrir Poppo að ég yrði að halda
áfram að vinna.
„Allt í lagi,“ sagði hann. „Þú
skalt bara vinna.“
„En hvað ætlar þú að gera?“
„Ekkert. Alveg eins og á undan.
Sko, þá hafði ég ekki neitt að gera
líka.“
Ég sagði honum, að ég gæti ekki