Úrval - 01.03.1970, Síða 92

90
ÚRVAL
lífsvenja. Poppo hafði verið þveg-
ið, áður en hann kom, og hann var
í hreinum fötum. en samt fylgdi
þessi lykt honum. Eg setti öll föt-
in hans í poka, lét renna í baðker-
ið og þvoði honum rækilega. Þegar
hann steig fram úr baðkerinu, kom
í Ijós snotrasti náungi, með fremur
ljósa húð, mjög vel vaxinn, með
karlmannlegar axlir. Og þefurinn
var horfinn.
Þá nótt svaf hann í íbúðinni okk-
ar. Hann svaf í herbergi því, sem
dótturdóttir okkar sefur í, þegar
hún dvelur hjá okkur yfir helgi.
Það var í fyrsta skipti sem Poppo
hafði komið í náttföt og í fyrsta
skipti sem hann hafði sofið einn i
rúmi frá því hann var ungbarn.
En öll þessi undur og stórmerki
voru ekki neitt í samanburði við
dásemdirnar, sem biðu hans næsta
dag, þegar við gengum út í ferjuna
til Skjóleyju eftir þriggja stunda
ferð í lest. Hann varð alveg óður
af æsingu, um leið og ferjan lagði
af stað. Það var æsing lítils drengs,
sem hungrar eftir fegurð og kemur
nú í fyrsta skipti út úr fátækra-
hverfum stórborgarinnar og skynj-
ar fegurðina umhverfis sig. Poppo
var alveg ör. Hann hrópaði í sífellu
upn yfir sig af öllum lífs og sálar
kröftum og talaði um hinn dökk-
bláa lit hafsins, svífandi mávana og
,,þetta nýja loft“. Þegar hann gekk
í land á eyjunni, þagnaði hann,
virti fyrir sér höfnina, ströndina og
skóginn upp af henni. breiddi út
faðminn, sneri sér í ótal hringi og
æpti: „Ó, þetta er svo fallegt! Þetta
er svo óskaplega fallegt!“
Skjóleyja var sannkallað drauma-
land í augum Poppos. Þar þurfti
hann ekki að hafa ofan af fyrir sér
með því að leika sér að drasli, sem
skilið hafði verið eftir á gangstétt-
um, tómum kössum eða ryðguðum
dýnugormum. Þar þurfti hann ekki
að ganga um í skóm með lausum
sólum, drekka kaffigutl og borða
þurrt brauð í morgunverð og rauð-
ar baunir og hrísgrjón í hádegis-
mat dag eftir dag. Þarna gat hann
klifrað upp í ávaxtatré, hlaupið
eftir grænum flötum, tínt ber í
skóginum og étið þau, siglt á hrað-
bátum, reynt að læra að synda og
látið undan löngun sinni til þess að
kasta grjóti niðri á auðri strönd-
inni.
Hann reyndi allt þetta af miklum
áhuga. Honum þótti gaman að þessu
öllu saman. Honum þótti vænt um
alla. Og hann át eins og hestur.
Hann þrammaði bara beina leið
inn í þessa nýju veröld, líkt og guð
hefði opnað hurð og sagt: „Poppo,
sko, hérna er ný veröld . . sköpuð
handa þér. . . . Gjörðu svo vel!“
Við áttum marga vini, sem eyddu
sumrinu eða hluta þess á Skjól-
eyju. Poppo kynntist þeim öllum,
og hann smeygði sér inn í hjörtu
þeirra allra — alveg undantekning-
arlaust. Ein vinkona okkar, sem
fékkst við barnasálarfræði í New
Yorkborg, varð svo hrifin af hon-
um, að hún stakk upp á því, að við
mynduðum öll sjóð vegna fram-
haldsmenntunar hans. Eg hafði
sjálfur verið sannfærður um, að
þetta var ekki neinn venjulegur,
indæll drengur, heldur jafnvel al-
veg sérstakur persónuleiki, og þess-