Úrval - 01.03.1970, Síða 107

POPPO
105
hálsinn á mér og hrópaði: „Ó, Joe,
mér þykja svo vænt um þig . . . og
ég alltaf vera hjá þér. . . . Alltaf!“
Ég stundi því iíka upp, að mér
þætti vænt um hann, losaði heljar-
tak hans um háls mér og ieiddi
hann heim.
„Og við . . . þú . og hún Dottie
. . . við verða hamingjusöm . . .
alltaf . . . eilífu. . . . Ekki rétt?“
Hann þaut frá mér og klifraði
upp rimlagirðinguna og hljóp syngj-
andi eftir henni endilangri.
HVER HELGI VERÐUR AÐ
MIKLU VANDAMÁLI
Á Allraheilagamessu datt Poppo
í hug, að gaman væri að fara út
með bauk og sníkja „aura eða gott“,
eins og hann hafði gert í fyrra.
Dottie sagði. að hann gæti fengið
samskotabauk frá Sameinuðu þjóð-
unum, og á honum stæði, að pen-
ingarnúr væru handa fátækum
börnum í öðrum iöndum.
„Það er voða sniðugt," sagði
Poppo. „Þá allir gefa fátæku börn-
unum . . . en ég eiga bara pening-
ana sjálfur.“
Hann var að minnsta kosti hrein-
skilinn. Það var ekki von, að Poppo
gleymdi öllu fyrra mótlæti tafar-
laust, gleymdi skortinum og mis-
kunnarleysinu. Viðleitni hans er
aðdáunarverð, og honum fer mikið
fram í þessum efnum. Eg held, að
það sé sönnun þess, að honum
þykir vænt um okkur.
En helgarnar voru sífellt að verða
erfiðara vandamál fyrir okkur, því
að þá vill Poppo hitta ættingja
sína, og gerir þetta honum erfið-
ara fyrir að laga sig að nýja um-
hverfinu. Við gætum þess að láta
hann hafa nóg fyrir stafni. f dag á
hann að hreinsa þrjá glugga og
gólfið í anddyrinu og fá heilan doll-
ar fyrir.
Poppo fannst það stórkostleg hug-
mynd að fá tækifæri til þess að
vinna sér inn peninga. Og hann
hófst handa af kappi. En samt gaf
hann sér tíma til þess að spyrja
mig, hvort ég myndi fara með hann
heim til mömmu síðar um daginn.
Þetta var á sunnudegi. Ég neitaði
því og sagðist hafa hringt til Maríu
og beðið hana um að hringja ekki
um þessa helgi, því að þá fengi
hann bara heimþrá, og hefði hún
lofað því.
Ég ákvað að reyna að útskýra
þetta vandamál nánar, hvort sem
hann myndi skilja það að fullu eða
ekki. Ég sagði, að hann yrði að
skilja, að sú áætlun hans, að eiga
tvær fjölskyldur, væri óframkvæm-
anleg. Ég minnti hann á, að hann
hefði oft sagt, að hann vildi verða
einn af meðlimum fjölskyldu okkar,
og þess vegna vildi ég ekki, að hann
færi heim til Maríu og systkinanna
um hverja helgi eða þau væru sí-
fellt að koma hingað heim til okk-
ar, því, að þá myndi hann ekki
losna við heimþrána, heldur væri
þá eins og báðar fjölskyldurnar
væru að toga hann í sitt hvora átt-
ina. Svo bætti ég við að lokum: „En
þú skalt fá að skreppa þangað bráð-
um.“
Hann hætti að biðja mig, tók til
starfa af fullum krafti að nýju, líkt
og hann leitaði sér huggunar í
vinnunni. Það virtist sem við Dottie