Úrval - 01.03.1970, Qupperneq 110

108
ÚRVAL
Hún hafði sinn eigin skilning á
þessu fyrirbæri. „Sérðu það ekki,
Joe, að barninu líður hræðilega?“
Þegar Poppo kom niður næsta
morgun, vildi hann engan morgun-
verð. Hann hafði oft leikið slíkan
leik, þegar hann hélt, að hann kæm-
ist þannig hjá því að fara í skól-
ann. En það var engin uppgerð í
þetta skiptið. Hann talaði rólega og
lagði svo af stað í skólann. Hann
kvaddi okkur ekki með kossi, eins
oe hann hafði þó ætíð gert hingað
til.
Þegar ég fór út klukkan fjögur
til þess að fá mér ferskt loft, stóð
Poppo grátandi við girðinguna.
Hann sagðist vera með magaverk,
en svo leysti hann frá skjóðunni,
þegar hann var kominn upp í her-
bergið sitt og lagztur fyrir. Hann
var að gráta, af því að ég var svo
reiður við hann. Eg sagði honum,
að mér þætti leitt, hvað gerzt hafði
í gærkvöldi og sama gæti hann
sjálfsagt sagt.
,,Já, en nú þú verður víst enn
meira vondur."
Og svo sagði hann mér alla sög-
una í smáskömmtum. Hann hafði
skrónað í skólanum og ákveðið að
striúka heim til mömmu. En hann
þorði það ekki, af því að hún hafði
sagt við hann einu sinni, að hún
tæki ekki við honum, ef hann stryki
frá okkur. Hann hafði því reynt að
evða tímanum með bví að fara í
kvikmyndahús. Og nú tók hann til
að gráta aftur
„Mamma bín heidur, að þér líði
betur hiá okkur. Þess vegna sagði
hún þetta við þig.“
„Eg veit það, Joe. En stundum ég
bara verð að sjá hana ... Svona
var það í dag Eg vildi ekki það
koma fyrir.“
„En heldurðu, að þig myndi langa
til að strjúka til mömmu þinnar,
ef þú værir Josef Berger, yngri?"
Eftir langa þögn fékk ég það svar,
sem ég átti skilið. „Ég veit það ekki.“
Og ég ekki heldur.
Ættingjar Poppos mega hringja
og spyrja, hvort þeir megi koma í
heimsókn. Kannske leyfi ég honum
líka að vera heima hjá sér yfir nótt
um næstu helgi, ef hann vill. Kann-
ske höfum við þörf fyrir einhvers
konar þolraun einmitt núna, svo að
binda megi endi á allan þennan
rugling og efasemdir.
HEIMSÓKN
í FÁTÆKRAHVERFIÐ
Poppo átti að fá að dvelja yfir
nótt heima hjá mömmu sinni. Hann
var í sjöunda himni. Við ókum
lengi í gegnum fátækrahverfin í
Brooklyn. Poppo lék við hvern sinn
fingur. Stundum hljóp galsi í hann,
og hann fór að láta illa, jafnvel svo
að ökumaðurinn varð að hóta að
láta hann út, ef hann hætti ekki.
Við ókum framhjá risastórum
kirkjugarði, og þá upphófust heim-
spekilegar hugleiðingar Poppos um
dauðann og þá staðreynd, að ég dæi
sjálfsagt á undan honum.
„En veiztu, hvað gerast fyrst,
Joe? Þú hjálpar mér núna, af því
þú svo ríkur, en ég ekki, en þegar
ég verð stór — mikill læknir —
þá ég verð ríkur og þú of gamall til
að vinna - aumingja þú — sko,
svona.“ Og hann lék fjörgamlan
vesaling, sem titraði allur og skalf,