Úrval - 01.03.1970, Qupperneq 114

112
ÚRVAL
kannske litla plötuspilarann. Sko,
sumar plöturnar eru á spænsku . . .
þú ekki skilið spænsku, Joe. ...
Sko, mömmu þykir gaman dansa,
þegar hún heyra spænska músik.“
Klukkan var ellefu, þegar við
fórum út úr herberginu hans. Það
var í fyrsta sinn, að hann hafði
gleymt að fara með litla loðhund-
inn með sér í rúmið.
„BLESS“
Poppo var kominn á fætur fyrir
klukkan sex næsta morgun. Ég var
þá setztur við skriftir. Það var að-
eins eitt vandamál eftir. Hann vildi
fara einn heim. Hann rataði. Ég
þurfti ekki að fylgja honum.
„Sko, mamma . . . hún ábyggi-
lega segja annars við þig . . . láta
Poppo ekki fara frá þér.... Og svo
hún talar og talar . . . og svo taka
þú mig aftur heim.... En ef þú
ekki koma, þá þú ekki geta taka
mig aftur með þér heim.“
Það var ekki hægt að fá hann of-
an af þessu, svo að ég sagði að lok-
um, að ég skyldi senda hann heim
í leigubíl, ef hann afhenti henni
bréf frá mér.
„Á í því að standa . . . þú alls
ekki taka mig aftur, þó hún æpa
og öskra?“
„Meira en það. Þegar hún hefur
látið einhvern þýða það fyrir sig á
spænsku, held ég, að hún æpi
hvorki né öskri.“
Svo skrifaði ég eftirfarandi bréf
og las honum efni þess:
„Kæra María!
Poppo snýr heim til þín fyrir fullt
og allt. Við Dottie elskum hann og
eigum erfitt með að sleppa honum.
Við munum alltaf elska hann. Við
vildum svo gjarnan hafa hann
áfram hjá okkur. En nú veit ég, að
svo á ekki að verða. Hann hefur
reynt af öllum mætti að verða son-
ur okkar. En það ert þú, sem hann
þarfnast og þráir. Þú verður að
skilja, að það er Poppo, sem velur
en ekki við. En það er í rauninni
ekki um neitt val að ræða. Hann
verður að gera þetta. Það er allt
og sumt. Hann eignaðist nýtt heim-
ih, en hann gat ekki eignazt nýtt
hjarta. Ekki get ég ásakað hann
fyrir það, öllu fremur elskað hann
meira vegna þess og dáðst að hon-
um. Ég geri mér grein fyrir því, að
hann hefur valið rétt. Þú verður
líka að gera það, María. Það, sem
hann afsalar sér, afsalar hann sér,
vegna þess að hann elskar þig svo
heitt. Það er mjög góð ástæða, bezta
ástæðan sem til er fyrir ákvörðun
þeirri, sem hann, sonur þinn litli,
hefur tekið.“
Hann varð þögull, en ánægður,
þegar ég hafði lesið bréfið fyrir
hann. Hann hafði enga matarlyst.
Hann vildi bara komast af stað sem
fyrst. Hann minnti mig á lax, sem
æðir upp í móti 3traumi, áfjáður að
komast aftur í hylinn, sem hann
fæddist í.
Dottie svaf enn, og ég sagði við
Poppo, að það væri bezt að vekja
hana ekki. Ég á svolítið betra með
að leyna tilfinningum mínum en
hún. Poppo sagði við mig: „Viltu
kveðja Dottie fyrir mig, Joe?“
„Kveðja? Ég segi henni, að þú
heimsækir hana á laugardaginn.“