Úrval - 01.03.1970, Side 118

116
áfram, en nokkrum mílum síðar
varð hann að anda að sér brenni-
steinsgufu. Hann tók þá að skjögra,
og að lokum hneig hann niður.
Norma, eiginkona hans, ók á eftir
honum í útilegubíl. „Guð minn
góður, þetta eru endalokin!“ hugs-
aði hún. Hún gegnvætti föt hans
með köldu vatni, nuddaði fætur
hans, læri og háls og lagði blautan
klút við gagnaugu hans. Og Emmer-
ton var risinn á fætur að nýju að
þrem mínútum liðnum. „Ég er einn
af þessum náungum, sem geta ekki
þolað að viðurkenna uppgjöf,“ seg-
ir hann. Og hlaupinu lauk hann,
þótt það yrði að skera framan af
öðrum skónum, til þess að tryggja
nógu öra blóðrás. MAÐUR, SEM
ÁLITINN ER VERA MEÐ FULLU
VITI, HLEYPUR EFTIR DAUÐA-
DAL. Þannig hljóðaði fyrirsögn
dagblaðsins „Herald Examiner" í
Los Angeles.
Það hefði varla verið hægt að
hugsa sér betri undirbúning undir
starf sem víðavangshlaupari á
löngum vegalengdum en bernsku
Emmertons á hinni hálendu og
ógreiðfæru eyju Tasmaníu fyrir
suðaustan Ástralíu. Hann byrjaði
að hlaupa þar fyrir alvöru, þegar
hann var orðinn 17 ára. Eitt hið
síðasta, sem faðir hans sagði við
hann, áður en hann lézt, var á þá
leið, að hann skyldi halda þessu
áfram. „Og á vissan hátt hef ég
verið að hlaupa fyrir pabba,“ segir
Bill. Daginn eftir jarðarförina tók
Emmerton þátt í 10 mílna hlaupi
og hnekkti eldra meti rækilega, þar
eð hann varð 3% mínútum fljótari.
„Mér leið svo illa, að mér var alveg
ÚRVAL
sama, þótt ég dræpi mig á hlaupun-
um,“ segir hann.
18 ára að aldri var hann vanur
að hlaupa 4 mílna leið heim í há-
degismat og tilbaka til verksmiðj-
unnar, sem hann vann í. Og hann
fékk oftast steik, soðnar gulrætur,
hrísgrjón og búðing í hádegismat.
Þegar hann var orðinn 25 ára að
aldri, skipti hann um starf og fór
að vinna hjá vátryggingarfélagi,
þar sem hann gat fengið betri tíma
til æfinga. Hann átti meðal annars
að selja vátryggingar og innheimta
iðgjöld. Og hann ók ekki við þessi
störf sín, heldur hljóp hann um 15
mílur á degi hverjum . . . þ. e. bara
í vinnutímanum.
Árið 1952 fékk hann tilboð um að
gerast atvinnuhlaupari gegn 1000
dollara greiðslu, og tók hann því. Á
árunum 1953—1956 setti hann 40
met á ýmsum vegalengdum, allt frá
hálfri mílu upp í 60 mílur. Hann
setti nýtt ástralskt met í 30 mílna
hlaupi og í maraþonhlaupi. En Per-
cy Cerutty, þjálfari Herbs Elliotts,
hins fræga ástralska Olympiumet-
hafa, lét hann aldrei í friði. Hann
sagði við hann æ ofan í æ: „Það er
ekki hægt að kalla neinn hlaupara
fyrr en hann hefur hlaupið 100 míl-
ur á 24 stundum eða skemmri
tíma.“ Loks lét Emmerton verða af
því árið 1959 að hlaupa 100 mílna
vegalengd. Það var frá bænum
Launceston til bæjarins Hobarts á
Tasmaníu. Hann ýmist hljóp,
skokkaði eða dróst áfram þessar
100 mílur og komst í mark eftir 20
klukkustundir og 41 mínútu. Eftir
þetta lét hann sér ekki nægja
styttri vegalengdir. Hann hljóp 125