Goðasteinn - 01.03.1968, Síða 54

Nú lögðum við land undir fót; snjórinn í kálfa og meira í lægð-
um. Við náðum að Þjórsártúni um kvöldið, gistum þar og áttum
góða nótt að vanda. Morguninn eftir, þegar við litum út, var kom-
in slydduhríð af norðaustri. Við lögðum samt af stað og fengum
þetta veður út að Ölfusá, en þá, um kl. 3, hvessir á norðan og
hleypir í gaddi cg er óðar komin skarhríð. Við tókum samt poka
okkar í Tryggvaskála og héldum sem leið liggur út Ölfus, út með
Ingólfsfjalli. Þar var illstætt af roki. Er kom að Bakkaholtsá, stóð
hún stífluð af krapi. Urðum við að vaða krapaelginn í mitt læri,
yfir allar eyrar, og komum þannig verkaðir um kvöldið heim að
Kotströnd í Ölfusi. Hjá Einari og Rannveigu var allt eins og að
koma heim. Tvær, blessaðar stúlkur tóku við öllum sokkunum,
rennandi blautum og fóru með þá fram, komu svo með stóran
þvottabala inn í stofuna til okkar, svo við gætum undið nærbuxur
og utanyfirbuxur. Síðan komu þær með prímus, og logaði á honum
allt kvöldið hjá okkur. Að lokum komu þær með spil og spiluðu
vist við okkur fram í vökulok.
Við sváfum nú af um nóttina, og litum út um morguninn. Nú
var hægveður, en mikið hafði drifið um nóttina. Hugðum við þó
að leggja í kafið og spurðum fólkið á Kotströnd um færð á Hellis-
heiði. Okkur var tjáð, að á heiðinni mundi vera umbrotaófærð
og snjókoma þar uppi flesta daga, umferð þar lítil nema með hjálp
Sigurðar á Kolviðarhóli. Þetta þótti okkur óglæsilegt útlit, en áfram
vildum við brjótast ef þess væri nokkur kostur.
Við kvöddum því fólkið og þökkuðum gistinguna og alla fyrir-
höfn okkar vegna, því allt var þarna alúðlega í té látið; það er
ætíð svo mikils virði. Nú var lagt af stað kl. 8, þriðja dag ferðar-
innar. Snjóysjan var í sokkaband þegar á veginum. Köfuðum við
áfram í trausti þess að fá braut eftir einhverja, er kæmu sunnan
yfir, frá Kolviðarhóli, austur yfir heiði. Sú von brást, því þennan
dag fór enginn austur yfir heiði. Vcðrið hélzt óbreytt, kyrrt og hlýtt
en mikill bakki í suðri og svo langt sem séð varð til vesturs.
Við vorum staddir í Kömbum, og nú fór Bjarni gamli að kvarta
og henda af sér pokanum. Allir vorum við heitir og móðir af að
kafa mjöllina, sem alltaf dýpkaði, eftir því sem ofar kom í Kamb-
ana. Urðum við að fara að öllu mcð gát, svo við entumst betur,
52
Goðasteinn