Goðasteinn - 01.03.1968, Síða 65

Þóiður Tómasson:
Skyggnzt um bekki í byggðasafni XIII
Hornið írá Skaftafelli
, ; .ÍIí3
Á sólfögrum sumardegi, 1950, bar mig að garði systkinanna í Gular-
ási í Landeyjum, Einars, Guðmundar, Guðnýjar og Þórunnar, er
þar búa eftir föður sinn, Þorstein Guðmundsson frá Maríúbakka í
Fljótshverfi. Þau tóku mér tveim höndum, og frá þeim flutti ég
austur að Skógum hið bezta, sem þau áttu í eigu sinni, drykkjar-
hornið góða frá Skaftafelli í Öræfum - og blessuð veri þau fyrir
það.
Frá örófi alda hafa drykkjarhorn fylgt drykkjusiðum og eru í
röð merkustu og fegurstu gripa margra þjóða, Islendingar þar ekki
undanskildir, þó svo hafi til tekizt, að glæsilegustu horn þeirra séu
geymd utan landsteina.
Seint á öldum breyttist hornatízka hér á landi. Horn hættu þá
að ganga með borðum í veizlum en héldu þó áfram að hýsa drykk.
Mörg gömul horn fengu botn, þar sem áður var barmur, og op, þar
sem áður var iokaður stikill. Smiðir héldu áfram að gera drykkjar-
horn, skreyta þau með skurði og búa þau málmi. Á þessum tíma
höfðu ferðamenn horn í barmi eða farangri undir brennivín og
ýmsir nefndu þau brennivínshorn. Önnur horn voru í tízku um
sömu mundir, púðurhorn, og oft er erfitt að greina á milli þess,
hvað er brennivínshorn og hvað er púðurhorn nema örugg arfsögn
komi til.
Godasteinn
63