Skírnir - 01.12.1912, Page 26

Yeiðiför.
314
nú eitthvað í dag«, sagði hann við sjálfan sig; »þá þurfa
þau ekki að vera svöng, aumingjarnir litlu,-------og svo
ef tíðin færi eitthvað að skána*.
I sama bili heyrði hann mannamál frammi í göngun-
um. Það var einhver að spyrja eftir honum.
Svo kom Helga inn með vætuspón í skál og bita á
diski; það var hálfur þorskhaus harður, væn sneið af há-
karli og ofurlítil slátursneið. »Þarna kemur maturinn
þinn, Finnur. — En hann Jóhann í Yztuvík er kominn
og var að spyrja eftir þér«.
Um leið og hún slepti orðinu kom Jóhann inn úr bað-
stofudyrunum. »Sæli nú, FinnurÞ sagði hann hátt og
vígamannlega; »nú, svo þú ert þá ekki kominn lengra en
þetta!«
»Lengra en þetta?« át Finnur upp eftir honum, »hvert
átti eg svo sem að vera kotninn?«
»En út á ísinn, maður!« sagði Jóhann, — »í selinn,
í blessaðan selinn! Hún Helga sagði mér, að þú ætlaðir
að fara, og nú er eg kominn í sömu erindagerðum. Það
var annars fjandi heppilegt, að þú varst ekki farinn; við
ættum að verða samferða og halda sem bezt hópinn. Því
þeir ætla fleiri að fara en við, Finnur, — þeir eru fleiri
en við, sem hugsa gott til glóðarinnar, það get eg sagt
ykkur. Eg kom seinast í gærkvöldi framan úr Instuvík;
þá var hann orðinn hægur og veðrið heldur meinleysis-
legt. Þeir gerðu fastlega ráð fyrir að fara og þóttust hafa
séð eitthvað af sel vestur, þegar hann fór að birta seinni
partinn. Þeir sögðu líka í Instuvík, að piltar á Básum
mundu fara, — hefir þú ekki fundið Geira? — Jæja, eg
bað þá bara að bíða eftir okkur, — taldi víst, að þú kæm-
ir, og eg held þeir bíði, — skil varla í öðru. En nú verð-
urðu að flýta þér.<
Finnur tönlaði þorskhausinn og hákarlinn í öðaönn,
meðan Jóhann lét dæluna ganga.
»Blessaðír haflð þið nú eitthvað í höndunum, — kann-
ske þið hittið bjarndýr«, sagði Helga, »og þá er nú held
eg ekki gott að vera einn á ferð«.