Skírnir - 01.12.1912, Síða 27

Veiðiför.
315
»Einn!« gall í Jóhanni. »Við sem erum einmitt að
tala ura það að halda aaraan á ísnum eða því sem næst.
— En hinseginn þarf maður ekki að vera smeykur við
hjarndýr, þó maður sé einn, bara maður hafi eitthvað. Eg
hefi tvisvar séð bjarndýr; eg man bezt eftir því i hittið
fyrra, — nei, það er nú lengra síðan. Þá var eg úti á
ís líkt og núna, og margir fleiri. Eg var einn um tima
og það var orðið framorðið og kafniðaþoka. Þá heyrði eg
alt í einu gól í bjarndýri, — nú, eg held þið kannist við
það, •— og það bara örskamt í burtu. Eg fór þá að halda
í áttina til lands, en fór hægt og gætti vel í kringum mig,
því bangsi gat hæglega verið kominn fram fyrir mig,
milli mín og lands. En ekki var eg smeykur, — eg þorði
fullvel að mæta karli, enda hafði eg hákarlasax í hend-
inni, og það var sterkt og beit vel.«
»Oft ertu búinn að segja okkur þessa sögu, Jóhann
minn«, sagði Finnur hálfbrosandi.
»En hvernig fór svo?« spurði Einar litli, elzti sonur
Finns, 12 ára gamall; hann hafði komið inn úr húsunum,
meðan Jóhann sagði söguna, og stóð nú rétt innan við
dyrnar og drakk í sig orðin.
»Ja, svo fór það nú svona«, hélt Jóhann áfram og
dró heldur niður í honum. »Rétt í þessum svifum reið af
skot svolítinn kipp frá mér; eg leit við og sá þá grilla i
mann í þokunni og ekki meira; eg hljóp þangað sem fæt-
ur toguðu; þetta var þá Geiri á Básum og var nú að
hlaða byssuna aftur, en svo sem tíu faðma frá honum lá
stóreflis bjarndýr og var að reyna til að brölta uppá fæt-
urna. Nú kom heldur vígahugur í mig, — eg gat ekkert
við mig ráðið, en stökk á stað með saxið á lofti; Geiri
kallaði á eftir mér og sagði mér að vera kyrrum, — það
væri vissara að skjóta. En eg anzaði því ekki og óð
þarna bara að bangsa, þar sem hann var að koma fyrir
sig framfótunum og fletti af á kjaftinum, svo það sá í all-
an þenna líka litla tanngarð.«
»Ætlaði hann þá ekki að bíta?« skaut Einar inn í svo
fljótt sem hann gat.