Skírnir - 01.12.1912, Qupperneq 33

Yeiðiför.
321
Byttan var hálf á kafi í snjó, þar sem hún hvolfdi
niðri á kambinum. Þeir mokuðu hana upp í snatri, hófu
hana upp á sleðann og bundu hana. Síðan lögðu þeir
á stað.
Sleðinn óð á rimum, þar sem lausust var mjöllin, svo
þeim sóttist seint ferðin. Þeir mæddust ákaflega, og svit-
inn rann af þeim i lækjum.
»Við skulum nú hvíla okkur andartak, og blása mæð-
inni«, sagði Jón í Utgili og slepti tauginni; »eg þoli ekki
þetta áframhald*.
»Það getum við gert«, sagði Sigurður, »en við verð-
um að flýta okkur, — mér þykir það vissara að minsta
kosti, úr því eg sá ekkert til þeirra áðarx. Þeir stað-
næmdust og hölluðu sér upp að byttunni.
Veðrið var kyrt og blítt. Nú sá til sólar og rifan
stækkaði í suðvestrinu. Að öðru leyti sýndist engin ókyrð
á ferðum.
»Ekki held eg hann fari að hvessa úr þessu útliti«,
sagði Jón i Útgili eftir dálitla þögn og horfði í allar áttir;
»mér sýnist hann meinleysislegur og líta helzt út fyrir
stillu«.
Sigurður var hugsi. »Jæja, það veitti nú líklega ekki
af því að hann færi eitthvað að svignac, sagði hann eins
og við sjálfan sig. Svo héldu þeir á stað aftur.
Fátt var talað á leiðinni. Þeir brutust um i ófærð-
inni og fanst þetta aldrei ætla að taka enda. Á að gizka
rúm klukkustund hafði liðið frá því er þeir fóru úr vík-
inni, — og nú áttu þeir ekki eftir nema fáeina faðma upp
á skriðutaglið, þar sem fór að halla suður að sjónum. —
En þá heyrðu þeir óp og köll að baki sér. Þeir hægðu
á sér og litu við. Drenghnokki kom hlaupandi, þó seint
gengi, og var nú að eins spölkorn frá þeim. Hann kom
stefnuna frá Básum.
»Hvað gengur á, Nonni!« kallaði Sigurður til hans,
þegar hann nálgaðist »Er nokkuð að?«
»ísinn — ísinn!« stamaði drengurinn og ætlaði engu
orði -að koma upp fyrir mæði, — »ísinn er að fara frá
21