Skírnir - 01.12.1912, Síða 34

322
Veiðiför.
landi; það er komin talsvert stór rifa rétt framan við
sullgarðinn og svo langt út og suður sem eg sé.<
Sigurður brá hönd fyrir augu og horfði út eftir strönd-
inni. Jú, það leyndi sér nú ekki; meðfram landi sá hér
og þar í svarta rönd; á milli bar kambinn enn þá yfir
hana, þar sem hann var hæstur.
»A stað — fljótt!« hrópaði Sigurður og tróð framan
undan sleðameiðunum, sem hlaupið höfðu á kaf, þegar
numið var staðar. Þeir þrifu allar taugarnar og ryktu
sleðanum áfram.
Eftir drykklanga stund vóru þeir komnir upp á skriðu-
taglið. Þá sló í fang þeim snarpri vindhviðu svo sem
andartak; svo lygndi aftur.
Nú fór að halla undan fæti.
Sunnan í taglinu efst var snjórinn grunnur, svo hnull-
ungs-steinar stóðu upp úr hér og þar. Til þess að rekast
ekki á þá, þurfti að sveifla sleðanum tii í krókum á millL
þeirra dálítinn spöl. En nú var orðið hált í snjónum, svo
sleðinn rann liðugt, þegar fór að halla undan. Þeir fé-
lagar notuðu sér þetta og hlupu hratt á undan honum.
En einu sinni, þegar þeir ætiuðu að víkja honum hjá
steini, varð sveiflan of mikil, og af því sleðinn var nokkuð
háfermdur, þá valt hann undan hallanum og byttan kast-
aðist á steininn.
I sama bili kvað við snögt brothljóð.
Þeir félagar hlupu að og reistu sleðann við í snatri.
Sigurður vatt sér fram fyrir og leit á skemdirnar. Ekki
þurfti að þvi að hyggja, — tvö borðin neðarlega á hlið-
inni höfðu þverbrotnað mitt á milli banda.
Sigurður leit upp ráðþrota og hnykti við þá sjón, sem
nú bar fyrir augun. Lengst í fjarska, inn og vestur í
flóa sást í bálhvítan rokmökkinn. En milli Kinnarfells og
Yarðans var hann ennþá hægur á sjóinn.
Svo horfði hann vestur eftir ísbrúninni. Sjálfsagt fulla
viku sjávar í burtu sýndist honum djarfa í eitthvað dökk-
leitt á ísnum.