Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 36

324
Veiðiför.
um upp að sullgarðinum. En þegar þeir ætluðu að hefja
hann upp og skjóta honum inn fyrir brúnina, brast þá
afi til að koma honum nógu hátt. Þeir létu bátinn síga
aftur og sleptu tökum á honum.
»Við skulum láta hann eiga sig; það er ekki um
annað að gera,« sagði Sigurður. Svo tók hann dragreip-
ið, stökk upp á sullgarðinn og batt því um háa jakasnös
Loftið var ægilegt. í suðri gein grænbleik heiðríkjan
yfir mökkvanum, sem kembdi niður af fjöllunum. En í
vestri risu fjallháir bólstrar með úfinn, kafloðinn kambinn
hátt upp í loftið.
Þeir Sigurður og Jón í Utgili litu enn þá einu sinni
fram á sjóinn. Langt í burtu, bak við særokið, glytti í
sólglæsta ísröndina. Og þarna frammi höfðu félagar þeirra
dregið saman björg handa svöngum munnum, meðan ör-
lögin ristu feigðardjúpið á milli þeirra.
Svo sneru þeir móti veðrinu heim á leið. Þeim var
þungt um ganginn. Drengirnir héldu grátandi í humátt
á eftir þeirn.
Veðrinu fór að slota undir kvöldið. Þá gekk hann
meir í vestrið og syrti að með kreppingséljum annað
veifið. Menn bjuggust helzt við því, að hann mundi hlaupa
norður fyrir enn þá einu sinni. —
ísinn var á harða reki austur með landi. Hann hafði
að eins kipt sér til hafs meðan hann var að losa sig úr
landatengslum. Nú hélt hann sér á fastri rás undan straumi
og vindi, fór djúpt fyrir alla firði, en skamt frá nyrztu
töngum. Hjá Flatey rak hann fáa faðma undan landi.
Þegar veðrið lægði seint um daginn, fóru margir til
og breiddu þvott út til þerris, því ekki hafði þornað úr
spjör um langan tíma, og urðu menn því gustinum fegnir,
konurnar í Flatey ekki sízt — þær báru út hverja flík,
sem þurfti að þurka.
Um háttatímann dró að élin heldur meir en áður.
Þá fóru menn að skoða þvottinn. Hann var hálfblautur