Skírnir - 01.12.1912, Qupperneq 70

Arnarhreiðrið.
i.
Óvíða getur verið skemtilegra að ferðast á Islandi en
um Snæfellsnes, þar sem jökullinn gnæfir utarlega, fagur
fjarsýndum, en verri návistar. Steypast ískaldir loftfoss-
arnir ýmsa vega af skallanum niður, svo að vindur getur
í senn staðið bæði af suðri og norðri þar i sveitum. Utar
en jökullinn eru Lóndrangar, og enn utar verður hafaldan
líklega ennþá vöxtulegri en annars staðar við stórsjóa-
strendur íslands, og þarf ekki að sitja jötunn á drangin-
um og dýfa fótum í brimið, eins og manninum sýndist
forðum, til þess að ærið sé þarna útgarðalegt um að lit-
ast. 0g norðan við nesið er Breiðifjörður, sem syngur svo
þungan undir í Vesturlandssögunum, og gleypt hefir
suma ágæta frændur vora, eins og Þorstein Surt hinn
spaka, Þorkel Eyjólfsson, og löngu síðar Eggert Ólafs-
son. Og að norðanverðu þykir mér nesið fróðlegast og
umferðarverðast, enda svipmest. Þar er, eins og all-
ir vita, kerling, sem er alls ekki ólík þvi, sem þar
hefði tröllkerling orðið að steini; og einhverstaðar í
fellunum austar, horfir jötunvaxinn valur úr berghlíð of-
an yfir sveitirnar; er valurinn raunar í berginu upp að
hálsi, og sjálfur berg; en vel gæti þetta fyrir vaxtar sakir
verið einhver af hinum fornu landvættum, sem orðið hefði
að steini af skelfingu yfir að sjá hvernig voru svívirtir
og kúgaðir þeir, sem ekki voru sízt ættgöfugir af Islend-
ingum, og fremur öðrum niðjar Guðrúnar Ósvífrsdóttur og
Breiðfirðinga, sem eins og kunnugt er töldu kyn sitt til
guðanna sjálfra. Það er eins og hönd djöfulsins hafi legið