Fjölnir - 01.01.1844, Qupperneq 26

26
ingin er ekki einklít í þessu efni; flestir prestar eru svo
efnalitlir í fyrstu, meðan þeir eru frumbýlingar, ab þeir
hafa litlu a5 miðla til aö ráðast í það, sem nokkru nemur
og ekki ber því bráðara ávöxt. Jetta er að vísu dagsanna;
en þegar hagsýni vex með viti og kunnáttu, þá þarf miklu
minna fje og fyrirhöfn til að koma því til leiðar, sem
annars kostar virðist óbærilegt; sumum vex líka allt í
augum, og þó ekki sje nema að hafa færikvíar á túnum
sínum, þá íinnst þeim það óþolandi umstang og erfiðis-
munir. j>ó öðru máli sje að gegna um þúfnasljettun,
túngarðahleðslu og þesskyns stórkostlegar endurbætur, sem
ætíð bafa nokkurn kostnað í för með sjer, þá gætu prestar
ljett sjer hann með mörgu móti, einkum ef þeir tækju
lítið fyrir sig í einu, og verðu til þess dagsverkum þeim,
sem þeir fá optast nær í einhverjum reytingi, og verður
lítið eða ekkert úr. Samt sem áður mun það ætíð virðast
áhorfsmál fyrir presta, að leggja mikið í sölurnar til að
bæta með bújarðirnar, af því þeir eiga þær ekki sjálfir og
vita ekki, hvað bráðlega þeir skiljast við þær; þetta mun
lika hamla mörgum prestum frá því, að leggja meiri alúð
á ræktun jarðanna, enn nú er tíökanlegt; en þó munu
þeir, sem í þetta hafa ráðizt, og setið staðina vel, og
verið þar nokkra stund, færa oss heim sanninn um það,
að endurbóta tilraunir borga margfaldlega kostnað og
fyrirhöfn, þegar stundir líða, ef þær eru skynsamlega
stofnaðar og þeim er rækilega áfram haldið; það sýnist
ekki heldur efunarmál, að úr því staðirnir eru almennings.
eign, þá sje það bæði rjettvíst og sanngjarnlegt, að prestar
fái að nokkru leiti launaðan þann kostnað, sem þeir hafa
haft fyrir endurbót bújarða sinna, og að þeir sjeu styrktir
til þessháttar endurbóta; en prestunum ber að gæta þess
í þessari viðleitni, eins og öllu öðru, að leita fyrst guðs
ríkis, og þá muni þeim allt annað gott veitast.