Fjölnir - 01.01.1844, Qupperneq 55

55
einhverjum tíl undirskriptar i frelsisstríði kröfu |)á, að
hann gengi í mál ættjarðar sinnar og gjörði fjelagskap
við samlanda sína til að frelsa hana undan ánauð, og hann
segði f)á : “það væri skömm að mjer ef jcg gæti ekki
haft ást á ættjörðu minni, nema jeg ritaði nafn mitt undir
þetta skjal og skuldbyndi mig til þess með því móti” —
sýndi hann ekki beinlínis með þessu, að hann hefði enga
ást á fósturjörðu sinni í raun og veru ? menn væru
beðnir að rita nöfn sín undir þesskonar brjef, þá væri
það ekki gjört í þeirri veru, að gjöra menn að vinum ætt-
jarðar sinnar, heldur ætti það einungis að vera til þess,
að sameina alla þá, er hefðu ást á fósturjörðu sinni, til
þess áforms, er almenningi mætti að gagni verða, og Ieysa
með þessu móti landið undan þrældómsoki óvina þess.
Eins er tilgangur bindindisfjelaganna, með því að láta menn
rita nöfn sín undir skjalið, ekki sá að leiða þá, er í því
eru, til bindindi í neyzlu áfengra drykkja og hófsemi,
heldur að sameina alla þá, sem hindindissamir eru og
hófsamir, í almennt fjelag og reglulega stofnað, til þess að
sýna með dæmi þeirra, sem er áhrifamest allra kenninga,
að mennirnir, á hvaða aldri og í hvaða stöðu sem eru, og
að hverju sem þeir starfa, eru í öllu tilliti hraustari og
heilbrigðari, þegar þeir neyta ekki áfengra drykkja. En
þegar menn hafa viöurkennt þetta, sem ekki getur hjá
farið þegar dæmið verður svo almennt, þá getur enginn,
sem þekkir ógæfu þá, er þessir drykkir ætíð hafa í togi
með sjer, hrundið þeirri sannfæringu frá sjer, að það er
syndsamlegt, bæði að neyta þeirra sjálfur og bjóða þá
öðrum.
Einhver kynni að segja: “Jeg drekk enga áfenga
drykki, og ætla ekki að gjöra það; þó vil jeg ekki skuld-
binda mig til þess með því að rita nafn mitt; því hver
getur vitað nema þeir komi timarnir, að jeg vilji, eða, ef
til vill, jafnvel ólíti það skyldu mína, að neyta þessara
drykkja”. jþað væri rjett eins og einhver segði: “Nú er