Gefn - 01.01.1873, Side 24

24
sem Venantius Fortunatus kvað um, hétu Sigmundar og
Brynhildar nöfnum.
Sama er að segja um mistilteininn: hann bendir
til suöurlanda og heitir þar »mispel«, úr því gerðu Róm-
veijar »viscum«. Mistilteinn hét sverð Hrómundar Greips-
sonar, sem hann tók af J>ráni, einmitt á Vallandi, það er:
Gallíu (Frakklandi), þar sem mistilteinninn óx og var haldinn
helgur af Drúídum. Á Englandi heitir hann »mistletoe« og
hafa menn trú á honum enn í dag. — Orðið víðless
(víðlesar varga leifar, í Goðrúnarharmi 10) bendir á forn-
enskt orð víðlást, og Vinbjörg (sst. 33) á fornenskt
winburg; fornema (í Lokaglepsu 57) er á fornþýsku
furneman. }<essi Eddu-orð álítum vér því að sé komin frá
þessum löndum, og þar með hafa kvæðin myndast í anda
skáldanna; en að víkíngar hafi flutt orðin, finnum vér enga
ástæðu til að álíta. Mörgum samlíkíngum þessa efnis hefir
Finnur safnað í sínum bókum og meir en nokkur einn maður
annar (þar á meðal í orðasafninu við 2. bindi Sæmundar-
Eddu í 4°). þegar nú þannig hefir komist upp, að eitthvert
orð ekki var »alnorrænt«, eða þotið upp eins og físisveppur
á sjálfum »Norðurlöndum« (segja lærdómsmennirnir, til þess
að þurfa ekki að nefna ísland, sem er aðalland og óðalsjörð
alls skáldskapai' norðurheims), þá hefir strax verið sagt, að
vísan eða kviðan væri »óekta«, eða með öðrum orðum: hafi
menn getað grillt í, hvar eða hvenær skáldmælin sé ort, þá
eru þau »óekta«; sem dæmi upp á þetta má minna á orðið
»dreki« í Völuspá 66; Jakob Grimm fann að það var af
grisku »drakon«, og þar með var versið »óekta«, og því
trúa náttúrlega allir, af því Grimm sagði það. (J>að þarf
nú raunar samt alls ekki að vera komið af grisku; það má
eins heimfæra það til sanskrit »taraka«, sem merkir bæði
óvætt, og svo þann sem geymir eitthvað, en drekargeymdu
gull). Að »signa«, sem kemur fyrir í Hyndluljóðum 27
(sbr. Gefn III 2, 32), getur ekki verið annað en latínska
orðið »signare«, sem eins og íslendska orðið »að signa« var