Gefn - 01.01.1873, Qupperneq 61

61
Um það að vita.
(H þessi ritgjörð kunni að þykja nokkuð „prístaskólaleg11 eða
þessleiðis, þá læt eg nú samt prenta hana hér, af því eg er ekki
viss um að t'á betra tækifæri til þess í bráð. Eg vona að kunn-
íngjar mínir fyrirgefi, þó eg sem „ólærður11 maður velti mer hér
inn í efni þessara „lærðu“ manna, sem ekki geta ritað einn staf
fyrir tómum „lærdómi“: það sem eg les, t'yrir því geri eg mér
sjálfur opt grein með því að rita það; og sro hefir og orðið með
þetta efni.)
Menn legeja fyrir sig ýmsa hlufci, og sú regla gildir
ætíð, að einn maður getur ekki vitað allt. Kn þetta allt
er heimurinn, og heimurinn er einúngis einn. Heimurinn
er allt bið skapaða, bæði- andlegt og líkamlegt, og allt hið
skapaða er úaðgreinanlega samtengt hvað við annað. En
það er sjálfsagt, að guð er undan skilinn her frá, því hann
einn er ekki skapaður, heldur er hann einn skapari alls.
Að þekkja heiminn, er þá sama sem að þekkja allt sem í
heiminum er. En af því að enginn maður kemst yfir það,
þá hafa menn skipt hlutunum niður, og leggur sinn stund
á hvern hlut, eptir því sem hann finnur sig lagaðan til;
sumir stunda málin (málfræðíngar), og sumir enda ekki
nema eitt mál; sumir rýna eptir stjörnum, sumir eptir dýr-
um o. s. fr. Heimurinn bendir oss þegjandi á þetta, því
engum dettur í hug að slengja saman stjörnum og mál-
um t. a. m.. eða dýrum og jurtum eða því sem er auð-
sjáanlega annars eðlis. fannig er' undir komin skiptíng