Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1915, Blaðsíða 8

8
fór að fá nokkurn styrk af landsfé, er honum var veittur til forn-
leifarannsókna. Var sá styrkur fyrst 800 kr., en síðar 400 kr. ár-
lega. Þetta var nægilegt honum til viðurlífis. Og með því að hann
var mjög sparsamur, gat hann jafnvel lagt upp nokkurt fé til elli-
áranna. Arið 1899 var hann sæmdur heiðursmerki dannebrogs-
manna.
í æfisögu sinni í Skírni getur Brynjúlfur þess, að hann hafi verið trú-
lofaður heimulega á æskuárunum, en því hafi verið slitið með góðu
samkomulagi, er hann hugðist hafa mist heilsu sína fyrir fult og
alt. Hann kvæntist aldrei, en eitt barn eignaðist hann á miðárum
sínum, með vinnukonu í Fljótshlíð, Guðrúnu að nafni Gísladóttur,
ættaðri undan Eyjafjöllum. Það barn var sveinn og nefndur Dagur.
Hann var uppalinn hjá vandalausu fólki, (lengst af hjá foreldrum
Þorsteins sltálds Erlingssonar). Dagur var mjög mannvænlegur.
Hann lærði búfræði í Ólafsdal. Nú býr hann á Sviðugörðum i Gaul-
verjabæjarhreppi, og hefir tekið þar við hreppstjórn.
Brynjúlfur kendisigætíð við fæðingarbæ sinn, Minnanúp. Síðustu ár
sín taldi hann sig eiga heima hjá syni sínum, en lengst af, þegar
hann var ekki á ferðalögum, dvaldi hann þó á Eyrarbakka í nokk-
urskonar húsmensku.
Vorið 1914 veiktist hann á Eyrarbakka af lungnabólgu Hann
lá stutt og ekki mjög hart. Hann dó 16. maí það ár. Var við-
skilnaður hans einkar hugðnæmur. Kvaddi liann alla með virktum
og blessunarorðum, og dó glaður og ánægður og þakklátur við guð
og menn. Hann var jarða'ur á Eyrarbakka að viðstöddu miklu
fjölmenni. Var hans mjög saknað af mörgum.
Brynjúlfur var meðalmaður á hæð og gildleika, enbeygjulegur, sem
stafaði af heilsufari hans. Iiann var fremur ófríður og rauðbirkinn
á hár og skegg, áður en hann hærðist. Svipurinn var gáfulegur og
einkar góðmannlegur.
Brynjúlfur var i mörgu einkennilegur og að ýmsu leyti mót-
setningamaður. Hann var afbragðsvitsmunamaður, en var þó hins-
vegar í ýmsu barnalega einfaldnr, og ágerðist það með aldrinum.
Hann var í mörgu glöggur rannsóknarmaður, en þó oft ærið auð-
trúa; kom það stundum að baga, er um vísindaleg efni var að ræða,
eða einhvern sögulegan fróðleik; kom honum þá einatt ekki til hug-
ar að kryfja það til mergjar, því að engum gat hann ætlað það að
fara með rangt mál, enda var það mjög fjarri sjálfum honum að
gera slíkt viljandi. Hann var efagjarn í trúarefnum, en þó eigi að-
eins mjög trúhneigður yfir höfuð, heldur og einkar hneigður til trú-
ar á allar kynjar og dularfull fyrirbrigði. Hann gat stundum sýnst