Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1915, Blaðsíða 52

5 2
6583. 9
6584.
6585.
6586. ,c
ofnum rósaborða; bryddur bláleitum borða; ferhyrnd-
ur, 19,5X20 sm. Fremur stífur, legst ekki í fellingar.
Líklega frá 18. öldinni ofanverðri.
/2 Hökull úr rauðu damaski með bláu, hvítdropóttu, þryktu,
léreftsfóðri og er kross á að aftan, 20 sm. breiðar álm-
ur, úr sama efni og er í yfirborðinu á dúknum nr. 6582.
Smokkast yfir höfuðið. L. að aftan 1 m. niður frá háls-
máli, en að framan 81 sm; br. að aftan efst 71 sm.,
um miðju 81 sm., en að neðan dregst hökullinn að sér,
svo að þar verður hann öllu mjórri en hálfkringlu-
myndaður. Lagið er líkt á frampartinum, en hann er
allur minni, br. efst 61 sm., en um miðju 67. sm.
- AUnriMœði úr rauðu klæði, fóðrað með svörtu, rauð-
blómóttu þryktu lérefti (sirzi), ferhyrnt, 1. (hæð) 137 sm.,
br. 97 (efst) — 121 (neðst) sm. Búið til úr útsaumuðum
pörtum af eldra dúk eða klæði og ber allmjög á sam-
skeytunum. Útsaumurinn er íslenzkur, »skattering« með
ullarbandi, ýmislega litu. Á miðju, 19,5 sm. frá efri
brún, er kranz með stórgerðum blöðum og blómum,
þverm. 45 sm. — Virðist verkið frá ofanverðri 18. öld.
- Skari, steyptur úr kopar, 1. 15,3 sm., með broddi og
litlum fótum. Húsið ferskeytt, vantar ofan af því og
af endunum. Virðist íslenzkur og frá fyrri hluta 18.
aldar; fremur klúrt smíðaður. — Allir þessir kirkjugrip-
ir, nr. 6580—85 eru frá Rafnseyrar-kirkju.
/2 Patína úr silfri, gylt að ofan, þverm. 9,2 sm , botn kringl-
óttur þverm. 5,6 sm , flatur og er grafinn hringur á hann
miðjan, þverm. 3,8 sm , en innan í hringnum er mynd af
Kristi sitjandi (á regnboganum ?); heldur hann upp hægri
hendi til blessunar, en í hinni heldur hann á ríkisepli með
krossi upp af. Barmarnir eru einnig flatir og er grafinn 5
mm. breiður leturbekkur á þá miðja umhverfis. Letrið er
rómanskt upphafsstafaletur og er áletrunin þannig:
+CARNIBVS HINCoo AGHICBEDENTES PASCIooVA-
AGNI. Virðist vera hálfur tvíyrðingur og eiga að lesastsvo:
Carnibus hinc magni
c[um] á[ene] edentes pascimu[r] a agni.
Er hér viðhaft endarím eins og altítt var í miðalda-
skáldskap, síðasta orð á undan hvíldinni og síðasta orð
í ljóðlínunni látin ríma hvort á móti öðru. — Verkið á
patínunni er að líkindum íslenzkt, mjög líkt og á
kaleiknum frá Asi, nr. 6236, sem er í rómönskum stíl