Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1915, Blaðsíða 15

15
Borgarfjarðar-, Mýra- og Hnappadalssýslur og gerði margar athug-
anir enn á þessum slóðum, er hann hafði ferðast um áður; birtist
það í Árb. 1908. Það sumar 1908 ferðaðist Brynjúlfur ekkert fyrir
félagið, en næsta sumar ferðaðist hann um Vestur-Skaftafellssýslu
aftur, þar sem liann hafði ferðast fyrsta sumarið, er liann ferðaðist
fyrir félagið, 1893. Kom skýrsla um rannsóknir hans þetta sumar
þegar í þess árs Árb., 1909, og í næstu Árb., 1910, framhald þeirra
athugascmda, um Lund í Fljótshverfi; eru athuganir Brynjúlfs um
þann stað mjög eftirtektarverðar og öll var skýrsla Brynjúlfs fróð-
leg um þessa síðustu ferð hans, er hann fór fyrir félagið. — í Árb.
1911 voru enn smá-athugasemdir eftir hann og á þessum árum starf-
aði hann enn nokkuð fyrir félagið, þar sem hann vann ókeypis að
framhaldi registursins yfir Árbækur þess unz hann treystist eigi fram-
ar til sökum ellilasleika (sbr. Árb. 1912, bls. 77), enda átti hann nú
ekki mörg ár eftir og heilsan var mjög farin.
Brynjúlfur skrifaði í Árb. 1911, bls. 45—47, »niðurlagsorð rann-
sókna« sinna og lítur aftur yfir starfsbraut sína. Einkunnarorðin
verða þá þau: »Eg hefi farið það sem eg hefikomi^t«. öðrum, sem \^-
athuga ferilinn dettur næstum i hug að segja: »Hann fór lengra
en liann komst«, — þótt orðin séu hvert öðru á móti. Það var svo
furðanlegt hvað þessi aldraði og heilsulausi þulur gat ferðast og
komist af með. Líkamskraftarnir voru svo smáir, að hann t. d.
þoldi ekki að standa nema fáar minútur í senn og var vitanlega
mjög óhægt um að ganga, og ekki þoldi hann að ríða öllu harðara en
lestagang. Hann þoldi ekki að halda þungri bók fyrir sér til lestr-
ar, og hann gat aldrei skrifað staf á borði, lieldur varð hann að
halda mjóu skrifblaði í vinstri hendi framundan sér eða á hnje sér.
— Dagur hreppstjóri sonur hans kom til Þjóðmenjasafnsins ritföng-
um hans og ýmsum smá-áhöldum, er hann jafnan hafði á sér á ferða-
lögum s'num. Það er furðanlegt hversu einkar-einföld þau eru öll.
Og svona fátækleg og einföld voru vist flest hin líkamlegu hjálpar-
meðöl og lífsþægindi þessa manns, en samt virtist hans andlega at-
gjörvi geta notið sín vel, og ekki ljet Brynjúlfur á sér heyra, að
hann væri óánægður með sín ævikjör.
Brynjúlfur tekur það fram, að svo muni mega segja, að hann
hafi, »farið það sem hann hafi komist« í þvi »að slá fram tilgátum
um þau atriði, sem ekki var hægt að fá vissu urn«. Tilgátur Brynj-
úlfs eru auðsæjar jafnan og þurfa aldrei að verða að baga þeim er sjálfir
eru færir að dæma um atriðin, enda þótt svo megi máske segja um þær
líka að hann sé þar að fara lengra stundum en hann getur komist.
— »Upplýsingar« þær, er hann fékk stundum hjá öðrum og gagn-