Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1886, Qupperneq 186

186
af öðru kindaheyi um 4,5—9 pd. salts, eptir þvi sem
meiri eða minni líkur eru til, að salt sé fyrir í heyinu.
En ef á að gjöra kindum vel til, eða ef fóðrið er
skemmt, má auka saltið um ^/3 Part- í 20 hesta af
hestaheyi mun salt mega vera */?,—V2 parti minni en
í kindaheyi. En aðgætandi er, að hér er búizt við,
að allt þetta salt komi skepnunum að notum. En ef
heyið er vel þurrt, getur saltið ekki runnið í því, og
er þá hætt við, að það hristist úr að vetrinum, og verði
því ekki skepnunum að notum. Mun þá gott, að setja
vatn á saltið, svo það bráðni nokkuð, og ýra því svo
yfir hvert heylag, en lögin þurfa að vera þunn. En
ekki er gott að hafa svo mikið vatn, að allt saltið
leysist upp; má því strá yfir það því salti, sem ekki
hefir runnið, smátt og smátt. Ef heyið er ekki vel,
þurrt, saltar maður með þurru salti, því þá dregur það
vætu til sín úr heyinu, og hefir því bætandi áhrif á það.
Ætíð skulu heylögin vera þunn milli þess sem saltað
er, svo sem minnst þurfi að salta i einu, og saltið geti
verið sem jafnast í öllu heyinu. I.íka má gefa salt í
brynnsluvatninu; en þó er það lakara, vegna þess, að
saltið gjörir heyið lystugra, en það gjörir það ekki, sé
það gefið með vatninu. Sumir hafa og þann sið, að
strá saltinu yfir gjöfina, eða hafa saltstykki, þar sem
skepnurnar geta sleikt þau. Fóður handa þeim fénaði,
sem búizt er ,við, að hafi útbeit um veturinn, er
betra að salta ekki að sumrinu, heldur hafa ílát
með saltlegi í hlöðunni eða tóptinni. Svo þegar bú-
ið er að taka til gjöfina, stinga þá heytuggu ofan í
löginn, strá henni yfir gjöfina, og hrista svo saman
heyið. J>egar fénaði er beitt úti á vetrardag, er varla
að búast við, að hann fái eins gott fóður og það, sem
inni er veitt. þess vegna má alls ekki vera minna
salt í V4 gjafar, sem gefinn er með útbeit, heldur en í
allri gjöfinni í innistöðu. Einnig má salta heyið að