Áramót - 01.03.1907, Qupperneq 123

127
vantrúaráburöi, bæði á sjálfan mig og þessa bræöur vora
á íslandi. Hann er ósannur og getur aö eins komiö illu
til leiöar. Og Þaö er óviöurkvæmilegt af málgagni
kirkjufélagsins að bera út slíkan vantrúar óhróður.
Guði getur ekki verið unnið Þægt verk meö því.
Nýtt Kirkjublað ræddi Þetta kver-mál frá ströngu
rétttrúnaöar sjónarmiði, en bar engum vantrú eöa villi-
trú á brýn. Því hefir eflaust fundist að hér geta aðrar
ástæöur hafa ráöiö. Þessum mönnum hafi getað geng-
iö eitthvað annað til. Það er sjálfsagt að menn finni
aö hver við annan og ræöi stillilega Það, sem á milli ber.
En menn mega ekki setja sig út til að ófrægja og tor-
tryggja. Og hafi einhver verið að berjast við að kom-
ast á kjöl í trúarlegu tilliti, ætti fremur að varast, en að
gjöra leik til að hrinda honum ofan i vatnið aftur.
Dómsýki og brennimerkingar fyrir vantrú og villi-
trú er eitt hið ljótasta vopn, sem beitt er i kristninni og
verður ávalt sönnum kristindómi og andlegu lífi hið
mesta skaðræði. Og ekki getur kirkjan hrundið hinum
óstyrku og lögmálslausu nú á dögum lengra frá sér með
nokkuru öðru vopni en því.
Eg gjörist þess vegna svo djarfur að koma fram
með þá bróðurlegu bending hér á Þessu kirkjuþingi,
hvort ekki sé heppilegra að varast í framtíðinni að tala
máli kristindómsins með þessum hætti. Getur það ekki
komið í veg fyrir ávinninginn, sem því ætti að fylgja?
Sízt af öllu mætti málgagn kirkjufélagsins gjöra sig
sekt um slíkt. Með því móti er hætt við, að kirkjufé-
lagið glati þeim áhrifum til góðs, sem það ætti að hafa
og getur haft, og gjöri að einhverju leyti kristindóminn
að grýlu í hugum manna.