Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1983, Side 43

hrepps í A.-Hún. taldi sig reiðubúið til samstarfs svo og Bún-
aðarfélag Skriðuhrepps í Eyjafirði.
Of langt mál væri að telja upp þá möguleika, sem til greina
komu, né þá aðila sem stuðnings var leitað hjá, eða viðbrögð
þeirra, að vísu ávallt veik og smá. Af sögulegum ástæðum er
þó ómögulegt annað en að vitna i dapurlegasta svarið, en það
mun hafa fæðst hjá Landnáminu og hljóðaði orðrétt þannig:
„Landnámsstjórn telur að færanlegar heykögglaverksmiðjur
falli ekki undir þá uppbyggingu á heykögglunarverksmiðjum,
sem unnið er að skv. lögum nr. 45 frá 1971 og erindinu því
synjað.“
Ekki man ég hvort ýmsar glósur og gamansögur um þetta
„ævintýri“ voru þá komnar svo á kreik að þær öftruðu
mönnum frá samstarfi í málinu. Svo mikið er víst að ýmislegt
var haft í flimtingum, sem þá var spaugilegt, eins og það, að
nú ætti að breyta ruddanum í kjarnfóður og samstæða sú er
mest var um rætt var kölluð „járnbrautin hans Gísla“ og svo
mætti lengi telja.
Nú, mörgum árum síðar, minnist ég orða Gísla þegar sýnt
var að af þessu gat ekki orðið þá fyrir áhugaleysi og bábyljur
af ýmsu tagi, en hann sagði þá: „Við erum tíu árum á undan
tímanum.“ Má nú telja það orð að sönnu, enda eru menn
hættir að gera grín að þessu nú. Hinsvegar bólar lítið á áhuga
opinberra aðila eða félagssamtaka bænda á landsvísu, hvað
þá frumkvæði þeirra í þessu máli, þrátt fyrir verulegan
þrýsting og dugnað manna eins og t.d. Stefáns Þórðarsonar í
Teigi, en hann fékk snemma áhuga á þessari tækni, eða um
líkt leyti og við Gísli og Ingimundur í Heklu fórum út 1974 og
áður er minnst á.
Stuttu síðar keypti Búnaðarsamband Eyjafjarðar, fyrir til-
stilli Stefáns, lítinn heykögglara frá Lister verksmiðjunum í
Englandi og SlS-malara frá sama fyrirtæki. Síðar keypti
Búnaðarfélag Hrafnagilshrepps þessi tæki í því augnamiði að
koma þeim í gagnið.
Þá gerist það að árið 1980 kaupir Stefán tæki þessi af
hreppsfélaginu og hefst handa í alvöru að koma köggluninni
af stað. Fyrst vann hann með þessum tækjum, en síðar fékk
45