Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1983, Síða 99

Kvöld eitt að haustlagi var hann sendur til að sækja kýr, sem voru á beit
útmeð firðinum. „Þegar hann kemur út fyrir svokallað Leiti, sér hann að
kýrnar híma allar í einum hnappi, en fyrir neðan þær og nær sjónum, gefur
að líta dökkleitan grip, sem stendur og glápir i áttina til Sófusar. „Sófus hélt
fyrst að þetta væri ein kýrin. En þá kemur hann auga á bleytuslóða neð-
anfrá sjónum og uppá grundina, þar sem hann fór, og þaðan í átt til
gripsins.“ Einnig telur hann kýrnar og sér að enga þeirra vantar. „Þetta dýr
var dökkt á lit, með hornum.“ Það tekur nú á rás i átt til Sófusar, sem verður
hræddur og hleypur heim til bæjar „en lítur þó öðru hverju um öxl, og sér
dýrið koma lötrandi á eftir sér, og heyrir frá þvi þetta einkennilega hljóð:
bom-bom-bom. Svo bar leyti á milli þeirra og uppyfir það kom dýrið
aldrei." Gömul kona var siðan send að sækja kýrnar og varð hún einskis vör.
í annað sinn sést skepna þessi haustkvöld eitt um
1922-1923, þegar Guðrún og Frímann bróðir hennar (f. 1910,
d. 1936) voru að sækja hesta í haga. Hún var þá við heystæði
heima á túninu.
Sögðu þau „að hún hefði verið dökkleit á lit og líkust kú i útliti, en þó
lengri og með skúf á endanum á halanum. Hún hefði verið mjög ólik hrossi.
Nautgripir voru þá engir úti i Viðfirði." Þegar fullorðnir menn fóru að
svipast um eftir dýrinu, urðu þeir einskis vísari „enda var þá næstum
alrokkið".
I þriðja sinn verður dýrsins vart „í ljósaskiptunum eitt
fagurt kvöld haustið 1926,“ þegar þær Guðrún, Ólöf og Anna
voru að renna sér á leggjum á leirunni fyrir neðan bæinn.
(Þær voru þá 7-13 ára).
„Þá verður þeim litið suðureftir leirunni, suður á svokallaða Öldu. Sjá
þau þá dýr eitt, grátt á lit, vera að koma uppfrá sjónum og stefna í áttina
heim að bænum.“
Héldu þau fyrst að þetta væri hestur frá næsta bæ (Stuðlum), en komust
brátt að raun um að svo væri ekki, „því að þessi skepna var ólik hesti á vöxt
og i fasi.“ Hleypur Guðrún þá heim, til að segja frá þessu, og fá menn með
sér til að athuga það, en hinir krakkarnir urðu eftir. Datt þeim nú í hug að
líkja eftir hljóði því sem þau höfðu heyrt að sjóskrímsli gæfu frá sér, og fara
að kalla bom-bom-bom, en við það breytir dýrið um stefnu og gengur nú
rakleitt í áttina til þeirra, þar til það nemur staðar við Viðfjarðará, sem var
milli þeirra og dýrsins, og var þá i um það bil 80 faðma fjarlægð frá
krökkunum.
„Gafst þeim nú færi á að athuga þessa skepnu gaumgæfilega. Gengu þau
101