Skinfaxi - 01.12.1935, Qupperneq 34

114
SKINFAXI
andi og uggvæn ístöðulítilli sálu. Það var sem sé ekk-
er útlit fyrir þurrk á næstunni. Hún sneri sér frá
glugganum með lágu andvarpi:
— Þetta er meiri óþurrkatíðin. Já, það mátti nú
segja. — í mánuð hafði verið glýjulaus vætutíð; við
Halldór gamli vorum búnir að slá túnið og byrjaðir
á mýrinni, en taðan var orðin gul; hún var farin að
lirekjast. — Eg bölvaði rigningunni í saiul og ösku,
en Halldór gamli tók í nefið og tautaði eittlivað um
það, að hann myndi lagast upp úr næstu tungfyll-
ingu, sem væri eftir viku. Þó langaði liann bersýni-
lega lil að taka undir formælingarnar með mér.
Og nú ætla eg að segja ykkur frá því, þegar þurrk-
urinn loksins kom, og það var sunnudaginn eftir ]>less-
aða tunglfyllinguna, því að það er óútreiknanleg misk-
unnsemi hjá forsjóninni, að láta þurrkinn bera upp
á sunnudag í vætutíð, til þess að sveitafólkið geti
unnið alla vikuna.
Þann morgun svaf eg uppi í rúmi, í mesta saldeysi,
þótt það væri komið fram yfir þann tíma, sem eg
var vanur að fara á fætur, þvi að eg vissi ekki bet-
ur, en að þetta væri lögskipaður hvíldardagur af
Drottni almáttugum. Og þá kemur Halldór gamli .og
vekur jnig liastarlega, með offorsi og gauragangi, og
segir í þeim málrómi, sem eg Iiafði ekki lieyrt lijá
honum áður:
— Drífðu þig á fætur, maður! Nú dugir ekkert
kaupstaðalag, nú dugar ekki að liggja í bælinu fram
á hádegi.
— Æ, livaða læti eru þetta!
— Hvaða læti! Það er þurrkur, maður! Brakandi,
ilmandi þurrkur. — Komdu nú strax á fætur, Stebbi
minn. Við verðum að byrja að snúa undir eins!
— Ha? Er kominn þurrkur? spurði eg steinbissa,
en sannfærðist um það á næsta augnabliki, að svo