Skinfaxi - 01.12.1935, Side 44

124
SKINFAXI
Breiða og taka saman sama lieyið livað eftir annað,
án þess nokkuð vinnist með þvi. Vinnan verður erf-
iðari, verkin seinunnari. En um leið verður ágóðinn,
verkalaunin, minni og rýrari. Við aðra atvinnu er
svona misræmi -—- meira starf, minni laun — lalið
ranglæti, sem eigi og sé venjulega iiægt að lagfæra
með valdi.
Bóndinn — þ. e. a. s. sá bóndi, sem kann verk
sitt — hefir að vísu ýms ráð til þess að minnka eða
koma í veg fyrir það tjón, sem annars leiðir af óhag-
stæðu tiðarfari. Þó hlýtur honum alltaf að stafa hætta
al' langvinnum þurrkum á sprettutíma, stórrigning-
um, frostum og skordýraplágum. 1 baráttunni gegn
slíku liefir bóndinn engin önnur vopn en sína eigin
sterku handleggi og vonina um betra gengi — næsta
ár!
Hvers virði er land án hugrakkrar, þróttugrar og
vel mannaðrar bændastéttar. Sérfræðingar nútímans
telja landbúnað vandasama og torlærða atvinnu, og
það með fullum rétli. Bóndinn þarf mikla og fjöl-
þætta kunnáttu og helzt þjálfun, allt frá barnsaldri.
Ef það er rétt, að sonurinn sé oft fallinn til sama
lifsstarfs og faðir hans vann, gildir það vafalaust
ekki livað sízt meðal bænda. Þeim ríður svo mikið
á, að lifa sig allt frá blábernsku inn í liina tilbreyt-
ingaríku og skiptulu smámuni starfanna, — að temja
sér að mæta þessum niörgu máttarvöldum, sem mað-
urinn ræður ekki við, með einskonar seigri rósemi,
sem aldrei verður vonlaus. Þess vegna þarf landbún-
aður og jarðyrkja að verða lifandi áhugaefni ung-
lingsins og prófsteinn, ekki einasta á likamsþrek
hans, lieldur einnig gáfur hans.
Já, land án þróttugrar, menntaðrar bændasléttar
er illa komið! Það liafa menn séð fyrir löngu í Banda-
ríkjunum, þessu forgöngulandi í iðnaði og verzlun.
Þar liafa menn því lengi haft opin augu fvrir ])eirri