Tímarit kaupfjelaganna - 01.01.1897, Qupperneq 97

Samtíningur og sáðkorn.
1. Samvinna og sjávarútvegur.
E>að virðist, eins og menn sjeu að átta sig betur og betur
á þeim atriðum, sem sjávarútvegurinn, sjerstaklega þorskveið-
arnar, byggist á, eigi hann að keppa við aðrar þjóðir. Flest-
um kemur saman um þessi aðalatriði:
1. Landsmenn þurfa að eignast nægilegan þilskipastól (seglskip
eða gufuskip) til þorskveiða.
2. Innlend þilskipaábyrgðarfjelög þurfa að fjölga eða eflast og
allir að nota þau, sem skip eiga.
3. Sjómannaskólinn þarf að kenna nægilega mörgum skipstjóra-
efnum handa þessum skipastól.
4. Ishús og frystihús þurfa að komast upp nægilega mörg,
bæði til að geyma í fisk óskemmdan til átu og sölu, en þó
einkanlega til þess að hafa jafnan til nægilega síldbeitu.
5. Fiskverkuniua þarf að vanda svo vel, að íslenzkur fiskur
ryðji sjer til rúms á markaði, þar sem hann beztur.
6. Blautfisksverkun þeirra, sem bátaútveg hafa, þarf að leggj-
ast niður, því að hún heldur fátækum almenningi við í
amlóðaskap, niðurlægingu og basli.
7. Landssjóður þarf að hlaupa undir bagga með styrkveiting-
um og lánum, sjerstaklega til þilskipakaupa og íshúsbygg-
inga.
Þessi meginatriði man jeg ekki til að sætt hafi eiginleg-
um mótmæluni og vil jeg leyfa mjer að athuga þau nánar.
í>að er nú auðsætt, að eigi menn að vinda bráðan bug að
því að fjölga þilskipum svo miklu nemi, þá verður það ekki
án lána og þeirra stórkostlegra. Þeir eru tiltölulega svo fáir,
sem hafa bæði efhi á að kaupa þilskip og um leið næga hvöt
eða ástæðu ril að verja fje sínu á þann hátt. Þess vegna er
stórfjölgun þiskipa undir því komin og því að eins æskileg, að
porri Jieirra manna, sem sjávarútveginn stunda, sameini kraptana