Andvari - 01.10.1960, Blaðsíða 73

ANDVAIU
SKIPBROT VIÐ IIÚNSNES
263
fram á engjar næsta dag. Árni beið samt
heima fram á hádegi, ef Einar kynni að
senda eftir honum. En þegar ekki varð
af því, dólaði hann einnig af stað í hey-
skapinn. Var þá stórviðri á.
III
Áður en Einar fór að heiman þennan
dag, skipaði hann syni sínum, sem var
cllefu ára gamall, að sækja hest þann,
sem átti að vera niðri við sjóinn og koma
með hann fram á fjall. Nú átti að fara
að reiða heim fjallheyið.
Drengurinn gerði eins og fyrir hann
var lagt, og segir ekki af ferðum hans,
fyrr en hann kom niður í lágina, þar scm
hestar Nesmanna höfðu sýnt af sér
hræðslumerkin kvöldið áður. Vissi hann
ekki fyrr til en hann gekk þar fram á
liggjandi mann. Piltinum varð ærið
felmt við. Tók hann þegar á rás og hirti
ekki meira um hcstinn, heldur hljóp cins
og fætur toguðu til bæjar og sagði rnóður
sinni, livað fyrir hann hafði borið.
Þess getur ekki, hvort þau mæðgin
ræddu þessi tíðindi lengur eða skemur,
en að heiman hélt Herþrúður með syni
sínum, því að hestinn varð að sækja. Á
leiðinni til sjávar hættu þau sér niður í
lágina, þar sem hinn ókunni maður var.
Reis hann upp til hálfs, er hann varð
var mannaferða, en þau gáfu sig ekki
að honum, heldur gengu á svig við hann
ofan að sjónum og tóku þar hestinn. Að
því búnu skunduðu þau heim með hann
og lögðu á hann reiðing. Barst síðar út
eftir Herþrúði, að henni hefði staðið
stuggur af manninum fyrir þær sakir, hve
fjarskalega stór henni sýndist hann vera.
Húsfreyja lét nú drenginn halda frarn
á fjall með reiðingshestinn og bað hann
fyrir þau skilaboð til Einars, að hann
kæmi heim hið skjótasta fyrir guðs sakir,
því að þau mæðginin hefðu séð mann.
Það var komið fram á milli nóns og
miðaftans, er drengurinn kom flaumósa
til föður síns og sagði honum fréttirnar.
Einari þótti viðurhlutamikið að fara einn
til fundar við þennan furðulega mann,
sem virtist hafa tekið sér bólfestu í dokk-
inni við sjávargötu þeirra Nesbænda, svo
að hann brá sér til fundar við Árna í
Efra-Nesi, er var við heyskap á flóa
skammt undan, og bað hann að koma
með sér. Árni tók því vel. Ekki héldu
þeir sarnt tafarlaust af stað, því að Einar
vildi hafa gagn af ferðinni. Fór hann
því að binda á hesta sína tvo og búa upp
á þá. Römbuðu þeir síðan af stað til
bæjar með baggahestana í taumi, en hægt
varð að fara, því að heybandsvegurinn
var miðlungi góður. Þegar heim kom að
Neðra-Nesi, tóku þeir ofan af hestun-
um og slepptu þeim. Síðan örkuðu þeir
loks af stað til þess að leita mannsins.
IV
Þeir fundu manninn við klettabelti
ofan við lágina. Var hann þá kominn
sem svaraði stuttri bæjarleið frá sjó og
meira en hálfnaður heim að Neðra-Nesi.
Einar Idalldórsson herti upp hugann,
gekk að honum og kastaði á hann kveðju:
„Sæll vertu, rnaður!"
Ekki heyrðu Nesmenn glöggt svar
mannsins, því að hvort tveggja var, að
veður var mikið og maðurinn ekki há-
talaður. Þó virtist þeim, að hann bæði
guð að blessa þá.
Nú lá auðvitað fyrst fyrir að vita, hvers
konar náungi þetta var. Einar spurði því:
„Hvað fyrir mann ertu?“
„Ég er skipbrotsmaður", svaraði ókunni
maðurinn.
Þetta þótti heimamönnum mikil tíð-
indi. Svo fáséðan gest urðu þeir að spyrja
spjörunum úr. Og þótt veðrið væri hart
og kalt, settu þeir nú á hrókaræður við
manninn.