Andvari - 01.10.1960, Blaðsíða 95

ANDVARI
ÍSLENZK LJÓÐAGERÐ 1959
285
Andvari er af sarna toga spunnið:
Líkust grænum kertaljósum
blakta gegnsæ trjálauf fyrir vindi.
Vindi, sem í næstu andrá vefur sólina
skýjum.
Eins og þögul sorg líður hvítur svanur
yfir ásýnd vatnsins.
Djúpir skuggar sökkva til botns,
og himinninn gárast ljósi,
— því að svanurinn syngur.
Ennfremur Frost:
Mig dreymdi frelsi þess að vera til
í annarri mannlegri vitund.
Ég þráði að vaxa inn í augu þín
eins og hlynur, sem kallar yfir sig
himin af regni og sól,
og verða sumar í vináttu þinni.
Nóttina leggur glæru skini tunglsins,
og stjörnurnar eru eins og brestir í ísnum.
Snotrast og samræmdast finnst mér þó
Augnablik:
Þú gekkst inn í salinn,
og allir mínir ókomnu dagar
voru skipuð sæti.
Þú gekkst inn í salinn,
og hver minning var vegur,
sem beið þess að verða
að sporum þínum.
Meginvandi Arnliða Álfgeirs er að gera
skáldskap að heimspeki í stað þess að
koma heimspeki á framfæri við lesandann
sem skáldskap. Hann vantar hvorki mann-
vitið né skáldskapargáfuna, en vínteg-
undirnar blandast ekki alltaf sem skyldi
í bikarnum, og þá verður drykkurinn gör-
óttur. íþrótt hans er hins vegar slík og
þvílík, að honurn ætti að heppnast
bruggið oftar og betur en í „Kirkjunni
á hafsbotni".
„Sunnanhólmar" er fyrsta Ijóðabók
Ingimars Erlendar Sigurðssonar, sem
yrkir órímað og skipar sér í hóp atóm-
skáldanna svokölluðu. Sum kvæðin líkj-
ast helzt textum með blaðamyndum, og
hér vantar það, sem útskýrt skal, svo að
höfundurinn hefur ekki erindi sem erfiði.
En iðulega gæðir Ingimar ljóð sín dulum
cjr geðþekkum tóni, sem verður eins
konar aðalatriði þcirra, þó að annað og
meira hafi sjálfsagt vakað fyrir skáldinu.
Meginsigurinn felst í því, að Ingimar er
persónulegur vegna þessarar aðferðar
sinnar, en galli órímuðu Ijóðanna er
löngum sá, hvað mörg þeirra eru sér-
kennalítil. Lakast finnst mér, að orða-
valið cr víða hæpið í „Sunnanhólmum".
Fíngerður, órímaður skáldskapur á líf sitt
undir fágaðri vandvirkni höfundarins,
þar má naumast Ijóðlína eða orð skera
sig úr, svo að heildarmyndin raskist ekki
til mikilla lýta. Ingimar Erlendur Sig-
urðsson er ekki enn þessum vanda vax-
inn, en viðleitni hans stefnir í rétta átt.
Nokkrar smámyndir hans eru athyglis-
verður skáldskapur og ærið fyrirheit.
Ljóðin Djúp og Eldur eru í senn persónu-
leg og vel unnin, en þó ræður kvæðið
Guð úrslitum um hæfni Ingimars Erlend-
ar Sigurðssonar:
Eins og blindur maður
finnur regnið
falla á hendur sínar
í myrkrinu
og sér ekki
himininn
eins og blindur maður
finnur ilminn
berast að vitum sínum
í myrkrinu