Andvari - 01.10.1960, Blaðsíða 24

214
STEFÁN PJETURSSON
ANDVARl
Þótt eigum við úr eldri tíð
margt efni í smíði ný,
hef ég þó aldrei tíma til
að telgja neitt úr því.
Og áður en varir ævin þver, —
og allt er „fyrir bí“.
Það krefur tóm, þaÖ krefur þrek
að koma þar nokkru í tó.
Hver tæmir allt það timburrek
af tímans Stórasjó,
öxartálgu-spýtur, sprek
og spónu? — Til er nóg.
Mér stendur og fyrir orðasnilld
og eykur smíðar grand,
að ég hef morrað mest við það
að marka og draga á land,
og koma því undan kólgu, svo
það kefði ekki allt í sand.
Þó ætti eg að vinna úr einu því,
sem undan flóði eg dró,
ég þyrfti aðra ævi til,
og yrði þó ei nóg.
Ég er seinn að saga það,
og sögin er heldur sljó.
Jón Þorkelsson fór nærri um það í þessu hugþekka játningakvæÖi, "
kannski síðasta kvæðinu, sem hann orkti, — að liðið væri á dag lífs hans. Hann
andaÖist í Reykjavík hinn 10. fehrúar 1924, aðeins tveimur mánuðum eftir
að „Vísnakver Fornólfs“ kom út. En þá vissu höfðu þeir mánuðir að minnsta
kosti fært honum, að kvæði sín hefði hann ekki til einskis orkt, þótt ekki lifði
ltann það að sjá þau spámannlegu orð Árna Pálssonar í Skírni síðar á árinu,
að líklega myndi hann „lifa lengst í endurminningu almennings vegna þeirra •
Ber öllum heimildum saman um það, að viðtökurnar, sem „Vísnakver Fornólfs
fékk, hafi verið honum mikil hugsvölun síðustu vikurnar, sem hann lifði, og
sætt hann við margan misskilning, sem hann hafði áður mætt.
Jón Þorkelsson er og verður fyrir margra hluta sakir minnisstæður inaður.