Andvari - 01.01.2001, Síða 34

32
ÁRNI BJÖRNSSON
ANDVARI
Þá var ég ungur drengsnáði, staddur niðri á Böggviðsstaðasandi (Dalvík) í
hestastússi og vandræðum, þegar snarráður og glaðlegur maður vindur sér að
mér og ræðst til hjálpar. Sú hjálp var hiklaus og ekkert hálfverk og líka nær-
gætin. „Ég heiti Hallgrímur og þú ert líklega frændi minn, Snorri“, sagði hann
kankvís á svip og hvarf.
Þessi stutta saga af föður Snorra Hallgrímssonar lýsir honum sjálfum
betur en önnur og fleiri orð en segir að eplið hefur þar ekki fallið langt
frá eikinni. Próf. Snorri reyndi ávallt að leysa vanda þeirra sem til hans
leituðu, fljótt og vel, án málalenginga og án þess að bíða eftir hrósi og
þakkarorðum. Hann var þó mannlegur og kunni að meta þær viður-
kenningar sem hann hlaut fyrir vel unnin störf, bæði frá þakklátum
sjúklingum og opinberum aðilum. Af opinberum viðurkenningum
hlaut hann þessi heiðursmerki: Finnska frelsiskrossinn með sverði (4.
fl.), 1940 og með rauðum krossi (4. fl.), sama ár; Minnispening Finn-
landsstyrjaldarinnar 1939-40, með sverði 1940, Riddarakross íslensku
fálkaorðunnar 1. jan. 1957; Riddarakross „Kungl. Nordstjámeorden“
1957 og Stórriddarakross íslensku fálkaorðunnar 1. jan. 1972.
Ekki er ljóst hvenær próf. Snorri fór að kenna sjúkdóms þess sem
dró hann til dauða á 61. aldursári. Þegar hann var lagður inn á lyflækn-
ingadeild Landspítalans í nóvember 1969 vegna bráðrar kransæða-
stíflu var vitað að hann hafði haft háþrýsting í a. m. k. tvö ár. Fram til
þess tíma var hann við hestaheilsu. Algengt er að dugnaðar- og ákafa-
menn gæti lítt heilsu sinnar og þar var Snorri engin undantekning.
Hann var stórreykingamaður, borðaði og vann óreglulega og drakk
mikið kaffi. Þó mun hann hafa dregið eitthvað úr reykingum allra síð-
ustu æviárin, en lítið úr vinnu. Eftir dvölina á spítalanum 1969 kom
Snorri aftur til vinnu en fækkaði aðgerðum. I ársbyrjun 1973 fékk hann
aftur kransæðastíflu, sem nú var mun alvarlegri en hin fyrri. Hann
komst þó heim í nokkra daga, en var lagður inn að nýju hinn 20. jan-
úar. Örlög kempunnar voru ráðin og hann lést hinn 27. janúar 1973.
I minningargrein í Lœknablaðinu, jan.-febr. 1973, minnist höfundur
próf. Snorra, m. a. með þessum orðum:
Svipur Landspítalans slaknar við brotthvarf próf. Snorra. Hljóðnað er hvatlega
fótatakið. Burt er sá sem afdráttarlaust sagði álit sitt, til lofs eða gagnrýni, hver
sem í hlut átti. Horfinn er sá sem lífgaði langar næturvökur við skurðarborðið
með geislandi þreki, ódrepandi bjartsýni og gamansemi, sem stundum var í
hrjúfara lagi fyrir viðkvæmar sálir.