Andvari - 01.01.2008, Page 168

162
KRISTJÁN B. JÓNASSON
ANDVARl
að slægjast, þótt spyrja megi af hverju nokkurra mikilsverðra kenninga um
nútímaljóðlist, til að mynda skrifa Theodors W. Adorno, sé ekki getið. Einnig
verður Þorsteinn hér stundum full „assósíatífur“ í umfjöllun sinni þar sem
hann hendir á lofti smábrot héðan og þaðan, án þess kannski að þau falli nógu
vel saman.
Eftir stendur að Þorsteinn Þorsteinsson hefur umfram aðra sem ritað hafa
um íslenska ljóðlist á seinni hluta 20. aldar reynt að setja hana í eðlilegt sam-
hengi við alþjóðlega þróun módernískrar fagurfræði ljóðlistarinnar. Sigfúsi
Daðasyni er þar með í bili bjargað frá hinni formalísku markaskrá, höf-
undarverk hans er enn á skriði í átt til stærra samhengis og betri skilnings.
Það hefur verið haft á orði að fleiri samtímaskáld okkar þyrftu á svona riti að
halda. Það er að sönnu rétt, en mest gleðiefnið við bókina Ljódhús er að láta
hana aftur og hugsa með sér að nú sé ævintýraför Sigfúsar rétt að byrja.