Andvari - 01.01.1950, Blaðsíða 42

38
Jón Guðnason
andvari
um hann segja, eins og ritningin að orði kemst, að sál hans væri
hjá honum, því að það er orðlagt af þeim, sem sáu hann starfa,
meðan hann var í fullu ljöri, að ekkert spor, ekkert viðvik sást
til ónýtis stofnað í verki hans“ („Æviminning Ol. P.“, bls. 12).
— Þá má minna á nákomna forfeður í móðurættinni, feðgana
í Stóru-Vogum, Magnús Jónsson Waage og Jón Daníelsson. Var
það að vonurn, að dr. Páli Eggert væri ekki fisjað sarnan, er
hann átti til þessara og ýmissa fleiri afreksmanna að telja.
XXI.
Dr. Páll Eggert var mikill vexti, 6 ensk let (183 crn.) á hæð
og vel á sig kominn um gildleika. Eigi var hann talinn fríður
sýnurn, en svipmikill og þungur undir brún að sjá, mikilúðugur,
hvar sem hann fór. í æsku var hann Ijóshærður, en dökknaði
með aldri, bláeygur eða dökkeygur ungur, en síðar fengu augun
Ijósari lit. Nokkuð var hann þurr á manninn, er honum þótti
það henta, og var þá „hvergi opinn aðgangur til að leyfa sér
nokkra dælsku við hann“. Tilsvör hans gátu verið kynleg og
torráðin. Voru ýmis þeirra tekin upp af öðrum, einkum á fyrri
árum, og ekki örgrannt um að einstöku þeirra festust sem orð-
tök í daglegu máli. Hefir hann ef til vill urn þetta sem fleira
líkzt Ólafi langafa sínum á Kalastöðum, en um hann segir (á
sama stað og að framan er tilgreint): „Hann var manna fáorð-
astur og orðsparastur, en þau orð sem á varirnar komu, voru
sannmæld og djörf, og þóttu snöggfelldari og hæfnari en ann-
arra manna og vottuðu hvassar sálargáfur“.
En þó að málvinahópur dr. Páls Eggerts hafi ef til vill eigi
verið mjög fjölmennur, fyrir þá sök að ýrnsum hafi þótt hann
fara sér hægt um að stofna til náinna kynna, þá telja þeir, er
handgengnir voru honum og kunnugir, að hann hafi verið traust-
ur, þar sem hann tók því, ógleyminn á það, sem hann taldi sér
skylt að virða og þakka af hendi annarra í sinn garð. Börnum,
sem voru honurn samtíða og kynntust honurn, varð hlýtt til