Andvari - 01.01.1950, Blaðsíða 54

50
Barði Guðmundsson
ANDVARI
hætta er í sendiförum og viljir þú þær fyrir mig leggja, þá mun
ég um njósna, en í áræði er ég ekki trúr.“ „Þó má vera, að oss
komi í hald“ segir Guðmundur. „Ég mun nú leggja fyrir þig
stórræði .... Maður er nefndur Þorkell og er kallaður hákur, er
hýr norður í Ljósavatnsskarði. Hann vil ég liafa að dauðamanni.
Þangað vil ég þig senda að njósna fyrir mér, því að ég mun brátt
eftir sækja.“ Þorbjörn svarar: „Því mun ég heita þér, að ég mun
þér trúr að njósna slíkt er þú vilt. En eigi rétti ég hendur mínar
til að vinna á Þorkeli."
Nú þarf varla lengur að því að spyrja, hvers vegna Halldór
skraf var ekki til þess settur að bera vopn á Þorgils skarða að
Hrafnagili. Svo hugstætt er söguritaranum getuleysi Halldórs til
vopnaburðar, að hann lætur Rindil tvisvar, svo að segja í sömu
andrá, skýra frá því. Ekki er síður fróðlegt að athuga þær ráð-
leggingar, sem Guðmundur gefur Rindli í vegarnesti: „Þú
skalt hverfa héðan í hrott, en ég mun fá þér í hendur hesta tvo,
magra og baksára, og þar með klyfjar á og ostar í vorskinni. Þú
skalt fara I Iellugnúpsskarð og svo ofan í Bárðardal. Er nú á
hallæri, en hvalreiðarár er mikið norður um Tjörnes. En þú ert
engum mönnum jafnlíkur sem þeirn, er komið hafa vestan úr
Hálfdanartungum, og skaltu látast þaðan vera. Still þú svo til,
að þú komir til Þorkels í vondu veðri, og lát vesallega og gakk
eigi í brott. Taktu steina úr læk og lát vera jafnmarga sem
menn eru fyrir, og hefi ég það til marks, því að ég ætla mér þang-
að.“ Síðan fór Rindill og kom til Oxarár í drápviðri miklu. Þor-
kell var úti og mælti: „Hver er sá maðurinn, eða hví komstu
hér, eða hvert skaltu fara, eða hvar áttu heima?“ Llann svarar:
„Ég heiti Þórhallur, og bý ég vestur í HálfdanartungUm, og fer
ég til hvalkaupa. En því kom ég hér, að mér þótti mál að hvílast.
Hallæri voru ekki fátíð fyrrum á íslandi. En þegar mikillar
óáranar er getið í beinu samhandi við flugumennsku Rindils og
dráp Þorkels háks, er vert að veita því atriði sérstaka athygli-
Árið 1258 var veðurfar þannig, „að menn vissu eigi dæmi til,