Andvari - 01.01.1950, Qupperneq 108

104
Barði Guðmundsson
ANDVARI
sem á engan liátt var honum vandabundinn og aðeins hafði
skamma stund hjá honum dvalizt. En þannig getur veruleikinn
sjálíur stundum verið ósennilegur. Það eru þess konar atvik,
sem skáld henda gjarna á lofti og nota til fróðleiks og skemmti-
auka í frásögnum sínum. Skulu tvær nærtæknar hliðstæður
nefndar og er þeirra leitað svo skammt sem verða má. I Flugu-
mýrarbrennu virðist Kolbeinn grön hafa leyft eða boðið út-
göngu Gróu, konu Gissurar Þorvaldssonar. „Þá kom þar til
Gróu í anddyrið Ingibjörg Sturludóttir og var í náttserk einum
og berfætt. Hún var þá þrettán vetra gömul og var bæði mikij
vexti og sköruleg að sjá. Silfurbelti hafði vafizt um fætur henni, er
hún komst úr hvílunni fram. Var þar á pungur og þar í gull henn-
ar mörg, hafði hún það þar með sér. Gróa varð fegin henni mjög
og segir, að eitt skyldi yfir þær ganga báðar .... Þær Gróa og Ingi-
björg gengu nú út að dyrunum. Gróa bað Ingibjörgu útgöngu. Það
heyrði Kolbeinn grön, frændi hennar, og bað hana ganga út til
sín. Hún kvaðst eigi það vilja nema hún kjöri mann með sér.
Kolbeinn kvað eigi það mundu. Gróa bað hana út ganga . . . .
Kolbeinn grön hljóp inn í eldinn eftir Ingibjörgu og bar hana
út til ldrkju."
Gróa segir í dyrum hins logandi bæjar við Ingibjörgu tengda-
dóttur sína, að eitt skuli yfir báðar ganga og biður um útgöngu-
leyli henni til handa. En hin barnunga kona sýnir sömu eðlu
hugarró og kjark sem tengdamóðirin. Hún vill ekki ganga út úí
eldinum „nema hún kjöri mann með sér,“ og á hún þá vitan-
lega við Hall Gissurarson, eiginmann sinn. Enda var Kolbeinn
fljótur að neita og „hljóp inn í eldinn eftir Ingibjörgu." Ósjálf-
rátt hvarflar nú hugurinn til Gnúpufells. Þar hefir Guðmundur
ríki látið bera eld að húsum. f bæjardyrunum stendur Þórlaug
og segir, þegar henni er boðin útganga: „Eigi mun ég skilja við
Álfdísi, frændkonu mína, en hún mun eigi skilja við Brúna.
Gróa vill ekki skilja við Ingibjörgu tengdadóttur sína, en Ingi'