Andvari - 01.01.1950, Blaðsíða 85

andvari
Stefnt að höfundi Njálu
81
Þverár að finna Einar bróður sinn. En þar var jafnan ekki mikið
með þeirn bræðrum .... Einar . . . gengur út og fagnar vel bróður
sínum." Guðmundur færir Einari veglega vinargjöf. Hann veitir
gjöfinni móttöku. Þá segir Guðmundur: „ . . . og munu við takast í
bendur og nefna Guð í vitni, að við skulum að einu máli vera
báðir héðan frá.“ Og svo gerðu þeir.“ En er á leið sumarið, reið
Guðmundur til Laugalands „að stefna Þóri um sauðalaunin." „En
nokkuru síðar fór Þórir að finna Einar og sagði honum, hvar
komið var um mál þeirra Guðmundar, og bað Þórir Einar ásjá
og liðveizlu. Einar segir: „Mér er vant við Guðmund bróður
niinn fyrir frændsemi sakar og svo þess, að við höfum bundið
fastmælum með okkur, að hvorugur okkar skyldi í móti öðrum
vera.“ Þórir mælti: „Sjá máttu þó, að bann vill einn yfir öllurn
sasmdum sitja.“ Einar mælti: „Mikið er til þess liaft, að einn vill
kann öllu ráða, og einskis vill bann virða orð manna, þegar ef
bonum líkar annan vcg bctur. En leita mun ég um sæltir með
ykkur. En ef það stoðar ekki, og vill hann einskis virða mín orð,
þá mun ég ekki liirða um hans þokka.“
Ríður nú Einar „upp á Möðruvöllu að finna Guðmund
bróður sinn.“ Þegar þangað var komið, vildi hann „ekki af baki
sbga, en Guðmundur gekk eigi út úr dyrunum, og töluðust þeir
svo við. Einar tók til orða og spurði, hvort nokkuð skyldi stoða
leita um sættir með þeim Þóri. Guðmundur segir, að þeir
oayndi ekki sættast, nema Þórir legði allt á hans vald .... Einar
mælti: „Þá ætla ég, að mér sé eigi meiri vandi við þig, ef þu
v'bt eigi minn vilja gera.“ Guðmundur mælti: „Gera mun eg
þinn vilja um önnur mál, en sjálfur vil ég þessu einn ráða. Slo
þá í orðasennu milli þeirra bræðra og skildust að því.
Síðsumars 1255 „kom austan úr fjörðum Þorvarður Þorar-
lr>sson og með honum Finnbjörn Helgason. Þorvarður sendi orð
borgilsi, að þeir skyldi finnast í Svarfaðardal. Fór Þorvarður
þingum um alla sveit og leitaði sér viðtöku og fékk eigi. Reið
0r8bs norður Heljardalsheiði. Fundust þeir á Grund í Svarfað-