Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1923, Qupperneq 138

132
Magnús Jónsson:
IÐUNN
lengi um með þessum hætti. Er það frábær rækt við
vilja goðanna, sem kemur fram i þessu öllu. t*að er
ekki nein sparifata eða sunnudaga guðrækni, heldur
trúin sjálf sem hertekur manninn algerlega og beyg-
ir vilja hans undir æðra boð, hvort sem honum er
það hægt eða strangt. Það er sú trú, sem lætur
manninn leggja á sig erfiði og þjáningar fyrir guðs
skuld. Og það þótt jafn óvíst væri um árangur og
hér var, því að hvaða von var í raun réttri um það,
að finna súlurnar? Víða eru björg með sjó fram og
ilt að leita, viða hraun og smávikur og leynivogar,
og þarf ekki stóra smugu til þess að hlutur af sjó
rekinn geti leynst. Og svo var alls ekki víst að súl-
urnar hefðu yfirleitt tekið hér land.
En Ingólfur var viss um goðin sín, að þau mundu
svara, ef hann spyrði án þess að gefast upp. Og nú
kom fregnin, að súlurnar væru fundnar!
En þá bættist ný raun ofan á. Landið, þar sem
súlurnar fundust var hrjóstugt og óvistlegt, alls ó-
líkt þeim breiðu sveitum og grasgefnu, sem þeir
höfðu nú kannað. Er það haft eftir Karla þræli að
hann hafi sagt: »Til ills fóru vér um góð héruð, er
vér skulum byggja útnes þetta«.
Vorið eftir fór svo Ingólfur »ofan um heiði« og
tók sér bústað þar sem súlur hans höfðu á land
komið og bjó í Reykjavík.
Ingólfur hefir engin orð haft um það, hvort hon-
um likaöi staðurinn betur eða ver. Hér höfðu goð-
in visað honum á bústað, goðin, sem hann trúði á
og vissi sér æðri og vitrari. Hermaðurinn fór sínu
fram og vildi ekki blóta goðin eða telja neinn sér
æðri. Rrællinn leit mest á grasið og gæði landsins.
En höfðinginn sanni var trúr sannfæringu sinni og
fastur fyrir. Og hann varð lika að hefna hermanns-
ins mikla, sem barist hafði við drauga og sigrað.
Pað minnir á samtal bræðra tveggja. Annar var