Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Qupperneq 106

100
Ritsjá.
IDUNN
vantar síðasta erindi livæðisins, sem nokkur missa er að. Það
vantar og í þýðingu P. J. Ardals. Hins vegar hefir Matthías, svo
sem kunnugt er, þýtt þetta erindi.
Góð sýnist þýðing Stefáns af smákvæði eftir Ernst v. d. Recke
(Næturljóð). Sama máli gegnir um Sýn eftir A. O. Vinje. Hér skal
til gamans borið saman 2. er. þess kvæðis, frummál og þýðing:
„Som naglad eg stod „Eg heillaður stóð,
og raudnad som Blod, og hjarta míns blóð
det gjekk for mit Oyra som Lundar. svo dimt fyrir eyrum mér dundi.
Eg saag hena der, Eg sá hana’ í senn,
eg seer hena her, — eg sé hana enn,
egseerhenabest,naaregblundar“.— eg sé hana bezt þó íblundi".—
Stefán frá Hvítadal er hvort tveggja í senn trúarljóðaskáld og
ástaskáld. Innilegustu ástakvæðin í Söngvum förumannsins hafa
almennt verið lesin með aðdáun. Sú bók gerði Stefán þjóðkunnan.
Mailög kirkja sannfærði menn um bragleikni höfundar, en vafalaust
hefði kjarni kvæðisins verið mönnum kærkomnari hér á landi í
kaþólskum sið. íslenzk bókmenntasaga mun á sínum tíma geta höf-
undar að maklegleikum fyrir þá drápu eins og þeirra manna, er
áður hafa ort hér Maríukvæði í lútherskum sið (Síra Einars
Sigurðssonar, Brynjólfs biskups Sveinssonar og síra Daða Hall-
dórssonar).
En á hinni strengjamörgu höpu Stefáns skálds er einn strengur,
sem bærist, þegar vorblærinn líður inn með hlíðunum, og fyrsti
farfuglinn heilsar dalbúanum á hinum merkilegu tímamótum vetrar
og sumars. Stefán er vorsins skáld. Hann kvíðir haustinu, en ann
hinu íslenzka vori og dýrð þess. Við komu vorsins leysast af hon-
um helfjötrar vetrarins, og hann lifnar við á ný. Vel sé höfundi
fyrir það, hve marga hann hefir gert að þátttaköndum í þessum
fögnuði. Á víð og dreif í bókum hans er vorkvæðunum stráð eins
og perlum. Eitt hið fegursfa þeirra er kvæðið Það vorar í Hels-
ingjum (bls. 84—86). — Einmitt í sumum þessara vorkvæða finnst
mér Stefán hvað mest trúarskáld. í krafti þeim og blómaangan,
sem vorið flytur honum, finnur hann guð sinn.
Sigurður Skúlason.