Kirkjuritið - 01.09.1950, Síða 21

ALBERT SCHWEITZER
173
beztur. Og jafnvel þó að hann kæmi í því formi, sem guð-
rækninni kæmi í fyrstu óþægilega, hlyti ávallt að verða
ávinningur að honum um síðir. Trúarbrögðin ættu aldrei
að þurfa að óttast sögulegan sannleika. En einmitt í þeim
efnum hefði það svo oft borið við, að menn hefðu reynt
að snúa staðreyndunum til, svo að þær kæmust í sam-
ræmi við fyrirfram hugmyndir þeirra.
Sannleiksást Schweitzers var of mikil og heiðarleikur
hans í hugsun til þess að honum dytti í hug að hvika frá
þeirri sögulegu skoðun á Jesú, er honum virtust rann-
sóknir sínar benda á.
En hvílíkur lærisveinn Krists hann var samt sem áður,
sýnir oss ævistarf hans og sú leið, sem hann fór. Þar var
sanni fórnarviljinn, það var kærleikur Krists, sem knúði
hann!
Enginn skyldi þá heldur halda, að hann byggi upp guð-
fræði sína, eða réttara sagt heimspeki, eftir þeim niður-
stöðum, er hann kemst að um jarðneska ævi Jesú. 1 því
efni segir hann líkt og Páll: „Þótt vér og höfum þekkt
Krist eftir holdinu, þekkjum vér hann nú ekki þannig."
(II. Kor. 5, 16).
Það er fórnarviljinn, Kristur upprisinn í sálum mann-
anna, sem hann leggur áherzluna á.
„Hann kemur til vor ókunnur og nafnlaus eins og hann
kom áður fyrr til þeirra, sem þekktu hann ekki við Galíleu-
vatnið. Og hann ávarpar oss sömu orðum: „Fylg þú mér!“
og kallar oss til þess hlutverks, er hann vill vinna láta á
vorri tíð. Hann skipar! Og þeir, sem hlýða honum, hvort
sem þeir eru vitrir eða fávísir, fyrir þeim mun hann opin-
bera sjálfan sig í því starfi og stríði og þjáningu, er þeir
verða að þola í samfélaginu við hann, og þeir munu kom-
ast að raun um þann óumræðilega leyndardóm, hver
hann er.“
Lífsskoðun Schweitzers er reyndar undarlegt sambland
af skynsemishyggju og mystik. Hann vill byggja á stað-