Kirkjuritið - 01.09.1950, Side 37

KRISTINDÓMURINN OG MANNGILDIÐ 189
aða kenningu í þessum efnum, en á hverjum sunnudegi
hljótum við vitnisburð um það, hvemig Kristur breytir
við mennina, er verða á vegi hans. öll framkoma hans er
voldugur vitnisburður um kærleik Guðs til mannanna. Já,
boðskapur Krists til heimsins er boðskapur um kærleik,
sem þykir vænt um sérhvern mann, enda þótt hann hafi
ekki til þess unnið. Við erum allir kallaðir til þess að vera
Guðs börn. Guði stendur ekki á sama um neinn. Þeim er
einnig ætlað rúm í Guðs ríki, sem bæði sjálfir þeir og
aðrir telja ekki eiga skilið að heita menn. Svo óendanlega
djörf er kenning fagnaðarerindisins.
Það hefir staðið lengi á því, að þessi skoðun á mönn-
unum næði að festa rætur á hverju sviði. En þó er það í
ljósi þessarar lífsskoðunar sem meginhugsjón Vesturlanda
hefir mótazt hægt og hægt: Lýðræðisskipulag okkar, líkn-
arstörf, félagsstörf til almannaheilla, djúp persónuleg
ábyrgðartilfinning, virðing fyrir hátign dauðans — eilífðar-
vonin.
Með kærleika Guðs, opinberuðum í Kristi og lifandi í
kristninni, stendur manngildið eða fellur.
Manngildið er ekki fyrst og fremst hugsun, er hugsa
skal, stefnuskrá, er birta skal — þótt þetta sé raunar gott
og gagnlegt. Manngildið skal leiða í ljós með kærleik, lífi,
framkvæmdum, ástúðlegu samfélagi. Hvert miskunnar-
verk, hver endurbót í félagsmálum til almannaheilla styður
manngildið. Allt viðreisnarstarfið, sem árin eftir heims-
styrjöldina hafa knúð fram, hefir bætt framfaraskilyrðin
í heiminum, og það því fremur sem við höfum látið neyð
mannanna taka til vor persónulega og náð beinu sambandi
við einstaka menn, sem heima eiga handan við landa-
mærin.
Sérhver maður, sem lifir í persónulegu samfélagi við
Guð, fær staðfest persónugildi sitt. Já, sérhver maður, sem
lifir persónulegu bænarlífi, eignast innri sögu, sem sam-
einar og tryggir sérkenni hans. Hann öðlast hjálp til þess
að fylgja persónulegri stefnu sinni. Og ennfremur: Ekkert