Kirkjuritið - 01.09.1950, Side 40

192
KIRKJURITIÐ
Séra Ámi Sigurðsson, fríkirkjuprestur í Reykjavík.
Séra Theódór Jónsson, sóknarprestur að Bægisá.
Vottuðu fundarmenn þeim virðing sína og þökk með því að
rísa úr sætum.
Þá benti formaður á það, hvemig dæmi hinna látnu bræðra
gætu orðið þeim, sem eftir lifðu, hvatning til starfa og dáða.
Hann talaði um andlega stríðið, sem nú væri háð um æsku
mannkynsins og framtíð, og mælti m. a. á þessa leið:
„Annars vegar er vantrú og efnishyggja, hins vegar kristin-
dómurinn, hugsjón kærleikans og kraftur. Annars vegar dauði,
hins vegar líf. Og kallið berst út um jörðina: Kristnir menn,
sameinist allir um frið á jörð og ríki Guðs, hvað sem það
kostar. Forystu kirkjunnar í heiminum er krafizt. Augun horfa
til hennar. Mun hún standast lífsraun sína? Munu lærisveinar
Krists enn sem fyrr reynast salt jarðar og ljós heimsins? Krist-
ur segir: „Borg, sem reist er á háum fjallstindi og víggirt,
getur hvorki hmnið né dulizt. Hlið Heljar skulu eigi verða yfir-
sterkari." Hví skyldi þá örvænta um hag veraldar eða horfa
með kvíða til komandi tíða?
En hvað um okkar íslenzku kirkju? Hefir hún ekki frá önd-
verðu og allt til þessa dags verið hér borg á fjalli, sem ekki
fær dulizt? Enginn getur efast um það. Kirkjusaga Islands er
jafnframt þjóðarsagan. Kristnin hefir verið snar þáttur í menn-
ingarlífi þjóðarinnar á ótal sviðum og hlutur prestanna þar
góður.
Nú hvíla augu allrar þjóðarinnar á kirkjunni, já, alveg sér-
staklega okkur, prestastéttinni. Við erum að ganga undir mikla,
opinbera prófraun. Borg á f jalli fær ekki dulizt. Þeirri vegsemd
fylgir einnig hinn mesti vandi. Augu þjóðarinnar hvíla á okkur,
hnípinnar þjóðar í vanda. Hvað getum við þá gjört? Það mun
verða umræðuefni þessa fundar. Kirkjan og þjóðmálin er jafnan
höfuðvandamál líðandi stundar.
íslenzk þjóðarsál er í hættu. Baráttan er hin sama hér sem
annars staðar, um æskuna. Annars vegar vantrú og efnishyggja.
Hins vegar kristindómur. Andlegt líf og framtíð þjóðarinnar
liggur við, að við bregðumst ekki hlutverki okkar. Rökræður
um skiptar skoðanir geta reynzt hollar og prédikanir góðar. En
framkvæmdir eru betri. Við verðum að sýna það í verki, að
þjóðaruppeldið sé okkur heilagt alvörumál. Við verðum að leit-