Kirkjuritið - 01.09.1950, Qupperneq 70

222
KIRKJURITIÐ
þreyta flapurfimi. Mun hann nú og hafa hlotið meiri frægð
fyrir slíkar listir en líklegt er, að hann hafi óskað sér
allsgáður.
Höf. byrjar téða grein með því að koma upp um þami
grun sinn, að „ljós“ það, er hann hugði af sér skína í fyrr-
greindum tveim ritsmíðum, muni hafa slokknað við áblást-
urinn, sem að því barst frá mér, enda kennir allmikils
fums í framhaldinu, eins og títt er, þegar slokknar á týr-
unni og menn ekki athugasamir. Ég tel þarflaust að
rekja þær ógnir, sem fyrir hann ber í myrkrinu, þótt
einhverjir kynnu að hafa gaman af því. Ég kann ekki við
að skemmta um svo óskemmtilega hluti. Og heldur ekki
neinar líkur á, að þetta ljóshvarf mimi valda þvílíku felmtri
hjá öðrum. Þetta var svo sem enginn sólmyrkvi.
Þetta bið ég þá að athuga, höf. til málsbóta, sem kann
að hafa blöskrað orðbragð hans almennt eða stórmælin í
minn garð. Og enn má geta þess, hvort sem fyrirsögnin
fræga er meira eða minna nákvæm vísbending um trúar-
ástand höf., að honum ratast þó satt af munni um það,
að „ljót trú leiðir til illrar breytni", mjög oft til ljóts
munnsafnaðar. Þetta er óbein og ómeðvituð afsökunar-
beiðni höf. um leið og hann nær hinu neðra meti í rithætti
um trúmál meðal landa vorra í manna minnum og skylt
að taka hana til greina, svo langt sem hún nær.
En þrátt fyrir málatilbúnað og alla tilburði höf. vil ég
telja hann ábyrgan orða sinna og skoðana, þar sem stéttar-
bróðir á í hlut, og þó einkum vegna lesenda þessa mál-
gagns Prestafélags Islands. Og skal nú litið á efnishlið
greinarinnar.
n.
Auðséð er það, að sr. Benjamín stendur nokkur stuggur
af þeirri tilhugsun, að guðfræðilegar uppgötvanir hans og
reifun trúaratriða kynni að komast fyrir augu útlendra
manna og gefa þeim tilefni til ályktana um andlegt ásig-
komulag á fslandi. En gagnvart því ver hann sig að hætti