Kirkjuritið - 01.09.1950, Síða 82

234
KIRKJURITEÐ
snúa fleiri hlutum öfugt fyrir sér á þennan hátt, það getur
verið tilbreyting í öllum þeim andhælishætti, sem hann
temur sér í trúarlegri hugsun. Reynum t. d. greinina um
skírnina: „Um skírnina kenna þeir, að hún sé ónauðsynleg
til sáluhjálpar og að náð Guðs sé ekki boðin fram í skírn-
inni og að börnin eigi ekki að skíra.“ Máske eru menn í
þjóðkirkjunni farnir að skilja þetta „í aðra röndina“? Eða
er enn skírt í Grundarþingum? Sé svo, hvers vegna?
„Gerspillingarkenningin er hornsteinn allrar rétttrúnað-
arguðfræði," segir sr. Benjamín og feitletrar — og þetta
er álíka svört endileysa og svertan í stöfunum. Hornsteinn
alls kristindónis og allrar sœmilegrar guðfræöi er hjálp-
ræðið í Jesú Kristi. Það hafa guðspjallamenn og postular,
siðbótarmenn og prédikarar áréttað með ýmsum hætti
eftir því, sem aðstæður voru á hverjum tíma og þörfin
kallaði að. „Ekki er hjálpræðið í neinum öðrum.“ „Honum
bera allir spámennirnir vitni, að sérhver, sem á hann trúir,
fái fyrir hans nafn syndafyrirgefning. ‘ ‘
Á öllum endurlífgunartimum kirkjunnar hefir þessi dýr-
mæti hornsteinn kristindómsins verið grunnmúraður að
nýju, og með sérstöku tilliti til þeirra storma og strauma,
sem buldu á kirkjunni. Svo var á siðbótartímanum — það
var barizt gegn dýrlingadýrkun og lögmálsþrælkun, þar
sem annars vegar var sett traust á aðstoð framliðinna
fyrir keyptar fyrirbænir kirkjunnar, hins vegar á ýmiss
konar verknaði, sem oft voru harla lítils gildis siðferði-
lega, en voru tæki í höndum helgivaldsins til þess að halda
lýðnum í andlegum þrældómi. 1 stað þess var fagnaðar-
erindið forna og nýja endurvakið, þ. e. að það sé óhætt
að byggja á Guði og honum einum, hans hjálp sé hverjum
vís, sem treystir honum. Það var m. ö. o. lögð ný og af-
dráttarlaus áherzla á orðin: „Komið til mín, ég mun veita
yður hvíld.“ „Svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf son
sinn eingetinn, til þess að hver, sem á hann trúir, glatist
ekki, heldur hafi eilíft líf.“
Þetta var og er hornsteinninn — skilyrðislaus vilji Guðs