Kirkjuritið - 01.09.1950, Qupperneq 87

LJÓSIÐ, SEM HVARF
239
Hitt stendur ekki, að ekkert annað en þetta og þvílíkt
rúmist yfirleitt í hjarta mannsins eða spretti þaðan og sr.
Benjamín man ekki til þess, hvorki í bráð né lengd, að ég
hafi sagt slíkt, fremur en aðrir kristnir menn.
Sr. Benjamín er óneitanlega nokkuð hvatur í spori úr-
leiðis á þessum kafla reisu sinnar og vill sem minnst
staldra við og ekki tala allt of mikið um orð Jesú í þessu
sambandi. Minnist þó á ummæli Jesú um, að góður maður
beri gott fram úr góðum sjóði hjarta síns, en vondur
maður beri vont fram úr vondum sjóði. En hann sleppir
niðurstöðuorðunum: Af gnægð hjartans mælir munnur-
inn. Það er e. t. v. engin tilviljun. Samkvæmt Matt., þar
sem þessi orð eru sennilega í sínu upphaflega sambandi,
eru þau flutt í tilefni þess, að andstæðingar Jesú brugðu
honum um að vinna máttarverk sín með hjálp foringja
illu andanna. Jesús vítir guðlastið — lastmæli gegn þeim
anda, sem hann starfar í, verður ekki fyrirgefið. Svo
bendir hann á þá alkunnu reglu, að skemmt tré ber vond-
an ávöxt og gott tré góðan, af ávöxtunum þekkist tréð.
Síðan bætir hann við: „Þér nöðruafkvæmi, hvernig getið
þér talað það, sem gott er, þar sem þér sjálfir eruð vondir?
Því að af gnægð hjartans mælir munnurinn. Góður mað-
ur ber gott fram úr góðum sjóði og vondur maður ber
vont fram úr vondum sjóði“ — hann áréttar sem sé orðin
um trén, til þess að hnykkja á vitnisburði sínum um
ástand lastaranna og bætir síðan við orðunum um ábyrgð
manna fyrir Guðs dómi á þvi, sem þeir segja.
Mér er ekki ljóst, hvað sr. Benjamín hyggst að sanna
með því að vitna til þessara orða. Meinar hann, að Jesús
eigi við, að mannkynið skiptist í tvo flokka, góða og
vonda, þannig, að í hópi hinna góðu sé mannshjartað allt
öðruvísi að eðli til en í hinum hópnum? Og sé hann að
sanna, að til sé „bæði gott og illt í fari manna“, þá er
það verkleysa í þessu sambandi, einn hinna hlálegu til-
burða þessa Don Quixote og þarf ekki frekar um það að
ræða.