Kirkjuritið - 01.09.1950, Qupperneq 89

LJÓSIÐ, SEM HVARF
241
Hitt er annað mál, að kröfur Krists skýrskota til okkar
allra, eins og persóna hans. Þar segir sú ákvörðun til sín,
sem í sköpun okkar er fólgin. Og í annan stað: Enginn
maður er í sátt við sjálfan sig, sem vitandi gengur önd-
verður gegn kröfum Krists og dæmi. Enginn er sæll i
synd. Ágústínus vissi, hvað hann sagði: ,,Þú hefur, Drott-
inn, skapað oss fyrir þig og hjarta vort er órótt, imz það
hvílist í þér.“ Allt þetta er sönnun reynslunnar fyrir því,
að maðurinn er frávilltur sonur, — og sonur samt, hann
á ekki heima í útlegðinni, við þá staðreynd fær hann
aldrei losazt. Annars væri hann ekki maður, heldur —
eitthvað annað, „gersamlega vondur“. Og þá mundi fagn-
aðarerindið ekki vera erindi við hann, það ætti þá engan
hljómgrunn hjá honum.
VII.
Af þessum grynningum hugsunar sinnar botnveltist sr.
Benjamín svo að tilefnislausu yfir á 1. Mósebók — tilraun
til þess að hylja sig reyk á flóttanum, eins og svo mörg
önnur köst hans og þeysingur út í bláinn. Það, sem hann
er að flýja hér, er blátt áfram spurning, sem ég lagði
fyrir hann í bróðerni, vegna yfirlætisfullra svigurmæla
hans: Hvernig leysir vit hans þann vanda, að mannshjart-
að er eins og það er, að maðurinn er sjálfum sér og öðrum
eins og hann er, saga hans þar af leiðandi eins og hún
er, og að hann er samt skapaður af Guði? Ég benti hon-
um á þá þrjá kosti, sem um er að velja: 1) Það er allt
í lagi með mannshjartað (líka um afstöðu þess til kröf-
unnar um að elska óvini sína o. s. frv.), 2) það er eitt-
hvað athugavert við skaparann, 3) mannshjartað, skapað
af góðum Guði, er spillt — og það er ekki Guði að kenna.
Þriðji kosturinn er lausn kristinnar trúar, búin tákni kenn-
ingarinnar um syndafall, sú eina hugsanlega, sem getur
rúmað þær staðreyndir, sem kristin trú stendur og fellur
með — sköpun, synd, hjálpræði.
Séra Matthías Jochumsson segir: